Рибата на Капетанот....
Пред многу години на еден остров во Егејското Море живееше еден пречесен свештеник. Неговата душа беше полна со наклонетост кон неговото стадо и особено кон болните, но дојде денот кога и тој беше тестиран и многу го болеше.
Неговата ќерка, неодамна се омажи за добро момче. Значи, дојде време таа да го роди своето прво дете. Сепак, таа починала за време на породувањето! Маченичката отиде да се сретне со својот Творец, оставајќи зад себе многу болка.
Нејзиниот татко свештеник исто така бил многу повреден од разделбата, но со непоколеблива вера во Бога, го пофалил Неговото Свето име. А љубовта кон својата ќерка ја искажувал со молитви за нејзината душа и тајна милостина.
Свештеникот имал брат, капетан, кој, бидејќи повеќе не бил на море, станал човек на копното во преостанатите години од својот живот. Тој имаше направено богатство и сега уживаше во својот труд. Но, за жал, тој беше речиси неверен, иако имаше добро срце. Вечерта, кога се собраа кај свештеникот, заедно со своите пријатели, добри островјани кои ги нудеа своите услуги на Црквата, го испија својот топол чај и разговараа. Капетанот една ноќ му се потсмеваше на свештеникот и му рече:
- Полека отец, нема друг живот и ќерка ти не гледа што збориме и што правиме!
Свештеникот кротко се обиде да му помогне да го отфрли своето неверување, бидејќи знаеше дека длабоко во душата страда. Но, се чини дека тој не беше засегнат.
Една ноќ, свештеникот ја виде својата ќерка во сон. Беше полна со светлина. Облечена во бело, среќна и му кажа: Татко, ти благодарам за се. За твојата љубов, твоите молитви и милоста што ја правиш за мојата душа. Ве молам, кажете му на мојот чичко (капетанот) дека му благодарам за рибата што ја даде за мене!
Таа го кажа ова и додека ангелски се насмевна, се повлече….
Кога свештеникот станал наутро, почувствувал голема радост и емоции.
Вечерта,им го кажа тоа на верните луѓе. Сите беа трогнати, само капетанот со неверување го погледна својот брат. Но, кога му кажал дека ќерка му се заблагодарува за рибата што и ја испратил и дека не може да ги објасни нејзините зборови, капетанот се потресе. Очите му се наполнија со солзи, а рацете почнаа да му се тресат. Од неговата уста излезе тајната вера на неговото срце:
- „О Боже!“, шепна тој и збунето се погледнаа.
Сите го прашуваа што се случува. Зошто толкав метеж, зошто толку многу емоции? Кога малку се опорави, седна на столот и, не спречувајќи ги солзите да му течат по неговото лице, со смирен глас им рече: „- Да, вистина е, душите живеат и не гледаат!“ На денот на нејзиниот погреб, јас требаше да се симнам во Црквата, каде што се молевте за неа. Имав многу болки внатре. Знаеш, отец, колку ја сакав твоја ќерка. Таа секогаш беше ангел…
Во тој момент под заливот пристигна мојот пријател рибар. Ќерка ти ми рече дека кога ќе фати добра риба да и ја однесам. Но, во тој момент бев вознемирен од неговото присуство, бидејќи покрај него висеше рибата. Затоа нагло му реков:
- Не сакам риба денес, не сакам ништо. Денеска ја погребувам мојата внука!
Човекот, молчеше, се замрзна и ме погледна без да каже збор. Се сожалив за него и му реков:
- Ама, да,ќе ти платам и ќе ја дадам на некој сиромав за нејзината душа!
Ги зеде парите, ме сожали и брзо си замина. Оваа случка ја заборавив не ми падна на памет. Но, нејзината душа не го заборави тоа и ја излеа својата благодарност“, рече тој и ги избриша солзите со задниот дел од раката. Потоа слатко се насмевна, но толку слатко! Во таа прекрасна насмевка, свештеникот ја воочи сладоста на неговата преродена вера. Замина ноќта на неверството...
- Ти благодариме Севишен Господи,
шепна свештеникот и го прегрна со поглед...
Од книгата: „Пораки од рајот"
Comments
Post a Comment
Напиши коментар