Славата на луѓето те лишува од славата Божја
Славата на луѓето те лишува од славата Божја. Не уживајте во честа на овој свет, за да не наеднаш и неочекувано се огорчете од срамот на овој свет.
Зошто, на оваа земја, славата обично е проследена со срам. По блаженството доаѓа несреќата, по радоста доаѓа тагата, по радоста доаѓа болката, по животот доаѓа смртта. Сè се менува, сè доаѓа и заминува, освен вечниот Бог и Неговата вечна слава. Евреите го почитувале и го пречекале Господа како Цар,со палмови гранки. И по извесно време Го обесчестија, Му се потсмеваа, Го исмеваа... Прво клекнаа пред Него и Му се поклонија. И тогаш Го фатија и Го одведоа на Крстот. Еден ден викаа Осана, блажен е оној што доаѓа во името Господово!.
По некој ден беа во делириум „Распни го,распни го! Тоа се луѓето. И ова е славата на земјата. Кога си напреден, луѓето те почитуваат и слават. Кога несреќата ќе те стигне ќе се оддалечат од тебе. Кога сите го почитувале и му се восхитувале на Господа, Апостолите биле до Него. Меѓутоа, во времето на Неговото страдање, тие Го оставија и побегнаа од Него.
Колку е поголема славата, толку е поголем стравот. Оние кои се искачуваат на опасните планински врвови ризикуваат повеќе од оние кои самоуверено газат по рамнина . Висините на честа се заменуваат со корита на срам, без разлика дали овде од луѓе или таму од демони. „Како што се прослави..., така дај ѝ маки и тага“, наредува ангелот на Апокалипсата за имагинарниот Вавилон (Отк. 18,7).
Затоа, колку повеќе сте почестени, толку повеќе се сметајте себеси за недостоен за чест и цврсто држете го во своето срце ставот на понизување. Сети се на смртта што им е еднаква на сите, богатите и сиромашните, господарите и потчинетите, славните и нечесните, мудрите и малите, храбрите и слабите. Сите беа затворени во мала гробница.
Свети Димитриј Ростовски