Еден монах го раскажа следново...

 

Еден монах го раскажа следново:

 Се сеќавам кога имав 18 години, на една девојка мојот пријател и се допадна и се обидуваше да му се доближи.  Но, тој ја исмејуваше затоа што едното око и било малку криво и ја викал (гави).  Му реков, бидејќи не ја сакаш, не ја исмејувај, штета, но тој постојано ја исмејуваше. Јас заминав во манастир и после 10 години дојде да ме најде.  По Литургијата, откако останавме сами, ми вели, се оженив за таа и таа и имаме две девојчиња, но на првата ќеркичка малку и е криво окото.

 Автоматски ми се врати умот 10 години наназад и му велам, се сеќаваш ли дека го исмејуваше тоа девојчето, не, тој вели не се сеќавам.  Се сети на неа, но не сакаше да признае дека тоа е причината зошто Бог ѝ го дал на ќерка му она што тој го исмејуваше.  Господ на многу луѓе им дал Крст од причини кои никогаш нема да ги дознаеме, да не се потсмеваме со нивниот Крст оти е од Бога.