Ако некој човек, браќа мои, дојде со Божјата милост да не бара ништо...

 

Ако некој човек, браќа мои, дојде со Божјата милост да не бара ништо...

 Светот во кој живееме е полн со болка, горчина, тага, разочарување, искушенија и страданија.  Каде и да стоите, што и да видите и што и да слушнете ќе има врска со гревот, неправдата и смртта.

 Се чини како злобата и злото да го освоиле светот, како ѓаволот да доминира и да владее, како Бог да се оддалечил, уморен, наситен од нашите постојани грешки.  Се чини дека невидливиот Бог стои далеку како нем и глув.

 Но, драги мои, не е баш така.  Можеби изгледа дека злото ги победило и поробило сите, дека Бог е отсутен и скриен, но не е така.  Не се малку оние кои се спротивставуваат на злото, ниту пак се малку оние кои го пронашле Бога во себе или дури и во болка, беда и прогонство.

 Некои лесно се заведени со индиректната интервенција на Бога во нивниот живот, кој не ги слуша, не им обрнува внимание, не одговара на горливите прашања што ги задушуваат.

 Но, Бог кој ги надгледува дрвјата, растенијата, цвеќињата, птиците, животните, бубачките и кој ни ги броеше влакната на главата, велиш дека не се грижи за своите деца?

 Неговото присуство може да биде невидливо, тивко, суптилно, љубезно, трезвено и тивко.  Да се ​​зборува на срцата, да се даде трпение, надеж, благодат и радост.  Да не дозволиме демонскиот очај да ја зафати душата и да ја погоди прерано.

 Имаме Бог, полн со изненадувања и скриени чуда.  Да дојде во последен момент, онаму каде што воопшто не го очекуваш, каде што се изгасна и се изгуби.

 Блажени се оние кои страдаат, се надеваат, се молат и кога не го добиваат тоа што го сакаат.  Блажени се оние кои мирно и невознемирено ја прифаќаат Господовата волја, па дури и страшната смрт.

 Верувам дека овие се најпривилегираните во Божјата прегратка.  Најголемото чудо е силното чувство на Божјо присуство во срцето на верниците, кога никаде нема светлина.

 Факт е и голема вистина дека болката цврсто ги прегрна сите луѓе на земјата со своите пипала.  Никој не може да и избега.  Зошто толку многу и неподнослива болка?

 Зошто да страдаат невини деца и немоќни старци, кои никогаш во животот не вознемириле мравка и целиот живот им бил полн со добрина, жртви и приноси?  Зошто Бог не би интервенирал директно?

 Зошто да ги гледате артефактите на злото од далеку?  Зошто не треба да го имаме динамичното присуство на Бога?  Да ги отфрли на време махинациите на злите, лукавството на демоните, разорните природни отстапувања?

 Зошто да не го гледате Бога и едноставно да не го слушате или да се сомневате во него?  Тешки прашања за одговор.

 Човечкиот разум понекогаш бурно реагира на овој Божествен став и не може да се разбере и толерира.  Но, Бог не се движи по нашата сопствена кратковидна логика и поволна перспектива.

 Невидливоста, отсуството, тишината и мирот Божји се премногу вознемирувачки за нетрпеливите, кои бараат итно решение, без, како што велат, бесмислени одложувања.  Ова човечко барање има себичност, индивидуализам, нетрпеливост, себичност, дрскост, непочитување, непослушност, заостанатост, себичност, морбидност, грубост.

 Ако човекот, браќа мои, дојде по милоста Божја да не бара ништо, да не очекува ништо, да не се плаши од смртоносна болест, тој е навистина благословено, вистинско и сакано Божјо чедо.  Ова смирение, бестрашност, напуштање на Бога е предвкус на рајот.

 Човек кој е измамен, огорчен, повреден, разочаран и стои и се радува на своите страдања со Апостол Павле, а се зајакнува во болести и се радува во неговите синџири, има голема бајка, единствена утеха на семоќниот Свет Дух, најслаткиот Бог, кој дава сè и засекогаш.

  Монах Мојсеј Светогорец