Колку солзи ми требаат кога ќе се погледнам!...

 

 Колку солзи ми требаат кога ќе се погледнам!

 Зашто, ако не грешам, се гордеам со ароганцијата; ако згрешам и го видам мојот грев, ќе се повлечам од срам и очај.

 Ако прибегнам кон надежта, повторно доаѓа ароганцијата.

 Ако плачам, тоа ми носи визија, ако не плачам, страстите повторно се појавуваат.

 Мојот живот е смрт, а смртта полоша, од стравот од пеколот.  Молитвата ми станува искушение, а негрижата катастрофа.

 „Кој додава знаење, додава болка“ (Проп. 1, 18), вели Соломон.  Збунет сум и не знам што да правам.  Ако можеби знам и не знам, знаењето придонесува за мојата осуда.  За жал, што да изберам?  Поради моето незнаење, сите ги гледам како спротивности и не можам да им парирам.

 Не наоѓам доблест и мудрост скриени во искушенијата, бидејќи немам трпение.  Оставајќи ја тишината за калкулации, ја наоѓам надвор од страста во искушението преку сетилата.  Ако сакам да постам и да гледам, ме вознемируваат морници и летаргија.

 Кога обилно јадам и спијам, без желба влегувам во грев.  Се повлекувам од се и бегам од стравот од гревот, а апатијата повторно ме угнетува, иако гледам мнозина крунисани со такви војни и искушенија, бидејќи имаат одредена вера, со која стекнале божествен страв и преку страв стигнале до други доблести.

 Да имав вера како нив, ќе се здобиев со страв, преку кој тие добија побожност и знаење, според пророкот, од кои произлегуваат силата, советот, разумноста и мудроста на Духот (Ис. 11, 2) за оние кои остануват блиску до Бога со внимание и со трпение ги проучуваат Божествените списи, со кои тие се поистоветуваат горе и долу.

 Односно, кога страста добива облик на доблест, времето и искуството ја откриваат.  Кога доблеста повторно се повлекува во страст, времето и искуството обично ја разликуваат од трпението.

 Зашто, ако трпението не се раѓа во душата од верата, таа не може да има доблест.  „Со своето трпение спаси ги душите свои“ (Лк. 21, 19), вели Господ, Кој единствен ги изградува срцата на луѓето (Пс. 32, 15), како што вели Псалмистот.

 И од ова станува јасно дека срцето, односно умот, се гради само по себе преку трпение во неволја.

Свети Петар Дамаскин