Слово на денот на Успение на Богородица

 Слово на денот на Успение на Богородица

Кој од земните луѓе заспа како што заспа Пресвета Богородица?  Чија смртна постела била опкружена со лицата на апостолите?  На чело на чија смртна постела светна небесната гранка со небесна светлина, донесена од архангел Гаврил три дена пред заспивањето на Пресвета Богородица?
Чија душа дојдоа да ја земат Самиот Господ и нашиот Бог Исус Христос?
О,на никој,на никој, се разбира,на никој!
Не смрт, туку блажено успение, ние ја нарекуваме смрт на Пресвета Богородица.  Таа падна во блажен вечен сон.
Таа ги исполни зборовите на Спасителот: „Вистина, вистина ви велам, кој го слуша Моето слово и верува во Оној што Ме пратил, има вечен живот и не доаѓа на суд, туку преминал од смрт во живот“ ( Јован 5:24).
Дали навистина може да се замисли дека на суд ќе се јават Пресвета Богородица,Свети Јован Крстител, Светите Апостоли, Светите пророци, целиот безброј на маченици?!
О не, о не!  Ова не може да се замисли.
Над нив ќе се исполнат зборовите на Свети Јован Богослов од неговото Откровение (поглавје 20) за првата смртта и втората смрт.
Првата смрт е она што ќе го доживее секој земен човек - смртта на телото.  А втората смрт е страшната вечна смрт на оние кои се заглавени во гревовите, кои ќе ги слушнат страшните Христови зборови: „Одете од Мене, проклети, во вечниот оган, подготвен за ѓаволот и неговите ангели“.
Се разбира, сите праведници нема да ја вкусат втората смрт, сите оние чија смрт беше слична на смртта на Пресвета Богородица, чија смрт исто така не беше болна, вообичаена смрт за луѓето, туку блажено успение.
Зашто знаеме дека многу големи праведници ги завршија своите животи со благословен сон.
На колена пред ликот на Пречиста Богородица, умре во блажено успение, се упокои нашиот преподобен и богоносен отец Серафим Саровски.
И исто како него, на колена пред иконата умре големиот архиереј на Руската земја, блажениот Филарет, митрополитот Московски.
Блажена беше смртта на многу, многу праведници.
И слушаме на секоја Литургија, ако само ја слушавме, страшни зборови: „Смртта на грешниците е жестока“.
О, колку е сурова смртта на грешниците!
Ах, да знаевте што видов, што никогаш нема да го заборавам: видов како умира несреќниот проклет протоереј, кој беше мисионер, а потоа се откажа од Бога и стана шеф на антирелигиозната пропаганда.
О, колку е страшна неговата смрт!  Тоа беше како смртта на проклетиот Ирод, кој го уби Свети Јован Крстител, кој жив го изедоа црви: тој имаше рак на гнасно место, а црвите се роеа во огромна рана и од него извира таква неподнослива смрдеа што сите го одбија да се грижи за него.
Тешка смрт, во болно, неподносливо страдање блиску до смрт, умираат многу, многу луѓе.
Предавниците на татковината умираат со срамна смрт на бесилка и на блокот за сечкање, умираат негативци кои убија многу луѓе.
Под оградата, во калта умираат несреќни пијаници.
О, колку е тоа страшно!
О, Господ Исус Христос да не спаси сите нас, грешници, од таква страшна, таква срамна судбина.
Нека нашата смрт е барем во мала мерка слична на Блаженото Успение.
Што е потребно за да стекнеме Блажено Успение, за нашата смрт да не биде сурова смрт на грешниците?
Што нè спречува да постигнеме благословен крај?
Секое Утро, кога ги читате Шестио Псалм, ги слушате зборовите на пророкот и псалмистот Давид: „Нема мир во моите коски од лицето на моите гревови“.
Гревовите, гревовите, нашите проклети безброј гревови нè лишуваат од мир.  А само оние кои се здобиле со мир, благословен мир Божји, се наградени со блажена смрт.
Нашиот Господ и Бог Исус Христос, непосредно пред Своето Вознесение, им рекол на Своите ученици: „Мир ви оставам, мир Мој ви давам“ (Јован 14-27).
На сите праведници, на сите што ги следеа Светите Апостоли, им го остави својот Божествен свет.
Светот Христов е светот на Духот, вечниот, неприкосновен свет. Тој е нераскинливо поврзан со радоста на Светиот Дух, со највисоката мудрост: не е повредена со никакви навреди, лишување од имот, страдање.
Мирот што дава мир е надворешен мир, мир од надворешни напади.  Многу е несигурно: денес има мир, утре има војна.
Но, не само војните меѓу народите го одземаат мирот: сите ние постојано војуваме едни со други, а мирот што го дава мирот е краткорочен мир од нападот врз нас од луѓето и нашите напади врз нив.
Не само што ни е потребен таков свет, туку и светот за кој пророкот Давид зборувал во Псалм 36: „... кротките ќе ја наследат земјата и ќе уживаат во изобилството на мир“.

За да го наследите изобилството на светот, не е доволно да стекнете кроткост и смирение.  Овој мир им се дава на оние чии очи постојано леат солзи - не солзи од таги, од кои имаш толку многу, туку други солзи, свети солзи, солзи на горко покајание за твоите гревови, солзи за зло, беззаконие и страдање, од кои има има толку многу во светот. ;  солзи за оние кои гинат во незнаење на Господ Исус Христос, кои никогаш не гледаат во Крстот Христов, кои се рамнодушни кон него.
Оние кои знаат да плачат такви солзи - само тие ќе го добијат мирот Христов, мирот вечен и неприкосновен.
Како се постигнува таков мир?
Како што истакнува Апостол Павле кога вели: „Одете според Духот и нема да ги исполните телесните похоти, зашто телото сака спротивно на духот, а духот спротивно на телото тие се спротивставуваат еден на друг, за да не го правите она што сакате да го правите“ (Гал. 5, 16-17).
Ние мора да го живееме животот на духот, а не животот на телото.  Потребно е во овој живот со постојани борби на духот со телото да се стекнуваат големите плодови на духот, кои Свети Павле ги дефинира вака: „Плодот на духот е љубов, радост, мир, долготрпеливост, добрина вера, кротост, воздржаност“ (Гал. 5, 22-23).
Само оние кои живеат со духовниот живот, а не со животот на телото, ќе добијат мир.
Тие го собираат светот во нивните срца во текот на целиот свој живот, ден по ден, исто како што пчелата собира мед од цвеќињата.  Таа работи цел ден.  Ние, исто така, мора да работиме за Господа во сите денови на нашиот живот, мора да собираме и зрна на душевниот мир со постојана работа не на телото, туку на духот.
Размисли за тоа, дали Светиот Дух, духот на светот, може да живее во срце во кое беснеат страстите?  Може ли да живее, како во Својот храм, во срце исполнето со телесна страст, страст за љубов кон парите, во срце што врие од завист, суета, полно со демонска гордост?!
О не!  О не!  Светиот Дух нема да влезе во такво срце полно со страсти – за Него нема место.
Значи, ако сакаш твојата смрт да биде благословено успение, се разбира, не толку благословено како Успението на Пресвета Богородица, не работи за телото, туку за духот.
Собирајте мир во вашите срца од ден на ден.
Тешко е, многу е тешко, ова треба да биде работа цел живот, ова е голем подвиг.
Мојот говор до вас ќе го завршам со зборовите на Светиот Апостол Павле: „Самиот Господ на мирот да ви даде мир, секогаш во сè.  Господ е со сите вас!  Амин“ (2. Сол. 3, 16).

Свети Лука Кримски -28 август 1951 година