Слово на денот на Преображение Господово за духовната светлина

 Слово на денот на Преображение Господово за духовната светлина

На овој голем ден, се сеќаваме на славното Преображение на Господ и нашиот Бог Исус Христос, кога ни ја откри Божествената светлина на Своето Лице, сета Негова Природа.

Мораме да разбереме што е духовна светлина.  Мојот говор ќе биде за духовна светлина.

Сите знаете како секое живо суштество треперливо посегнува кон сонцето, кон светлината на сонцето, сјае од небото, до материјалната светлина.  Знаете како секој инсект, секоја трева, секој лист и цвет секогаш посегнува по светлината.  Сончевата светлина, материјалната светлина на сите ви е позната и сите ја сакате.

Но, дали сите знаете дека покрај сончевата светлина има и голема светлина, нематеријална светлина, духовна светлина?  Дали сте сите привлечени кон оваа духовна светлина?

За тоа колку ми е тешко да кажам: не, не сите, далеку, далеку од сите.  Дури и ќе кажам повеќе: многу малку се привлечени кон тоа, додека на останатото мноштво што живее на земјата нема потреба од духовна светлина, тие не сакаат да знаат ништо за тоа.  Ним им треба само материјална светлина: им требаат оние придобивки што се поврзани со оваа светлина.

Ќе кажам повеќе: ќе направам резерва што ја кажав претходно дека сите живи суштества се привлечени кон светлината на сонцето.  Не, не, не направив резервација: има многу птици, животни и ноќни инсекти кои бараат темнина, ја избегнуваат светлината на сонцето, има жаби и црви, има риби од подземните води кои не ја перцепираат светлината.

Има многу луѓе како нив, такви несреќни луѓе на кои не им треба светлина, туку темнина, зашто знаете дека сите крадци и разбојници, сите блудници и прељубници бараат темнина, ги прават своите темни дела во темнина, во темнина на ноќта.  Светлината ги вознемирува, светлината им е неподнослива, не ја сакаат.

А ако не ја сакаат ни материјалната светлина, тогаш духовната светлина, светлината што го осветли светот од Господа Исуса Христа, е уште понеподнослива за нив.

Па, нека не издржат, но сепак Божествената светлина што Христос ни ја покажа на планината Тавор сè уште свети и никогаш нема да престане да свети.

Честопати оловните облаци го заматуваат небесното сонце.  Има луѓе кои ги затвораат очите од сонцето, има слепи кои не можат да ја видат светлината.

За оние кои не можат да ја поднесат духовната светлина, Апостолот и Евангелист Свети Јован Богослов рекол во своето чудесно Евангелие, говорејќи за нашиот Господ Исус Христос како Светлината што дошла на земјата:

Имаше вистинска Светлина, која го просветлува секој човек што доаѓа во светот, ги просветлува сите, би сакал да ги спаси сите.  Во светот, беше, и светот настана преку Него, а светот не Го позна.

Тој дојде кај своите, а неговите не го примија.

О, какви страшни зборови - не Го прифатија.

И на оние кои Го примија, на оние кои веруваат во Неговото име им даде моќ да станат Божји деца (Јн. 1, 9-12).

И оваа Светлина сјае и ќе свети засекогаш, колку и да се одвратат од Него, колку и да му се чини непотребна оваа светлина на светот.

Но, во очите на светот оваа светлина згаснува, згаснува сè подалеку, толку повеќе: свети на небесата, но во човечките души згаснува, како сончева светлина заматена од тешки облаци.

Не се сеќавате ли како згасна Христовата светлина, каква страшна крвава темнина се насели над светот толку неодамна, кога нашите германски непријатели ги извршија своите неописливи злосторства?

Зар не знаете каква крвава темнина, каква непробојна темнина е во срцата на тие американски војници, оние пилоти кои го истребуваат невиното население на Кореја?  Темнина, крвава, непробојна темнина...

А темнината сè повеќе се згуснува, а ние се плашиме, се плашиме кога гледаме дека оваа темнина владее во срцата на многу луѓе.

Тие изгледаат прилично просперитетно, имаат сè: сила, и енергија, и убавина, и изобилство на плодови на земјата и убава облека - тие имаат сè.  Се чини дека се живи, но само изгледа, зашто темнината на нивните срца е духовна смрт.  За нив може да се каже со зборовите на Апокалипсата: „Вие носите име, како да сте живи, но сте мртовци“ (Отк. 3, 1).

Тука спаѓаат зборовите на Светиот Апостол Јован Богослов: Кој вели дека е во светлината, а го мрази својот брат, тој е уште во темнина.  Кој го сака својот брат, останува во светлината, и во него нема камен на сопнување.  А кој го мрази својот брат, тој е во темнина, оди во темнина и не знае каде оди, зашто темнината му ги заслепи очите (1. Јованово 2:9-11).

За вистински живот не е неопходна светлината на сонцето, туку друга светлина, духовна светлина што ги осветлува и просветлува нашите срца.

Немаше ли доволно големи носители на духовната светлина во пештерите на манастирот Киевски пештери?  Зарем овие големи луѓе не живееле без сончевата светлина, во чии срца светела голема, светла, посветла духовна светлина?

Можно е, живеејќи без светлина, да се биде носител на светлината, исто така е можно, живеејќи во светлината на сонцето, да се биде мртов, да нема, нема духовна светлина во себе.

Во античка Персија тие го обожавале сонцето.  Ова е жално паганство, но во ова паганство може да се види дека луѓето што го обожаваа сонцето барем делумно разбраа што е духовна светлина, дека, обожавајќи го сонцето, тие ја обожаваа не само неговата светлина, видлива за сите, туку и го видоа тоа сонце. во материјалната светлина.вистината со која Го нарекуваме Господ Исус Христос.

Огнопоклоници имало и во Персија.  Може ли да се каже дека нивната вера е апсолутно презирна?  Не, во Светото Писмо читаме: „Бог е оган што проголтува“.

Овие незнабошци, самите тие огнопоклоници не разбраа јасно и чувствуваа дека огнот може да биде прототип на Божеството, прочистувајќи сè, јадејќи секаква нечистотија и безбожност.  Овие огнопоклоници беа свесни за тоа.  И тие мора да бидат поставени над оние за кои нема духовна светлина, ништо не постои освен материјалните добра, освен светлината од сонцето што сјае на небото.

А на нас христијаните, на овој голем празник, Господ ни покажа дека Неговото човечко тело може да свети со Божествена светлина.  Ако е така, ако телото на Богочовекот може да свети со Божествена светлина, тогаш и телата на христијаните наменети за Богочовекот можат да светат со небесна светлина.

И знаеме, знаеме дека не само Господ на денот на Неговото Преображение засветли со сета оваа Божествена светлина, зашто пример за тоа ни даваат Стариот и Новиот завет.

Кога големиот Мојсеј слезе од планината Синај, носејќи ги плочите на кои беа испишани десетте заповеди со прстот Божји, неговото лице блескаше со Божествена светлина, а оваа Божествена светлина беше толку светла, толку неподнослива што Израелците побараа од Израелците да ја покријат Мојсеј со прекривка на лицето, зашто луѓето не можат да гледаат во него.

Кога Свети Архиѓаконот Стефан застана пред еврејскиот Синедрион и бестрашно зборуваше за Христос: сите што седеа во Синедрионот, гледајќи во него, го видоа неговото лице како лице на ангел (Дела 6, 15) - како лице на ангел, кој значи осветлена од небесната светлина.

Знаеме уште повеќе: знаеме дека лицето на Свети Серафим на моменти блескаше со истата небесна светлина.

Имаше пријател, соседниот земјопоседник Мотовилов, кој беше љубезен и чист човек.  Тој често разговараше со него, а еднаш за време на таков разговор,Свети Серафим му рече: „Погледни ме!  Мотовилов погледна и се згрози, зашто наеднаш лицето на Свети Серафим заблеска со божествена светлина.

Гледате дека Господ, отворајќи ни го патот кон богочовечството, во исто време дал можност да заблескаме со небесна светлина, таква светлина каква што свети целото негово тело на тој голем ден на гората Тавор.

О, колку е важно, колку е одлично, колку е пожелно!

Ако можеме да блеснеме со духовна светлина, со божествена светлина, зарем нема да вложиме максимални напори да станеме достојни за тоа?!

Праведниците во Царството Небесно ќе заблескаат со небесна светлина ако се покажат достојни.

Праведниците ќе светат како сонце во Царството на нивниот Татко“.

Така рече Самиот наш Господ Исус Христос.

И сега, додека живееме во земното тело, мораме да се потсетиме на она што Господ го рекол: „Има уште малку време за да имате светлина;

Верувајте во светлината, за да бидете синови на светлината.

Пејте ја во вашите срца таа песна што денес толку често ја слушате: „На гората се преобрази, Христе Боже, покажувајќи им ја на учениците Твоите слава, како да можеш: нека нè осветли твојата вечна светлина врз нас грешниците, со молитвите на Богородица.  Слава Ти“.

Свети Лука Кримски - 19 август 1950 година