Од каде потекнува верувањето дека луѓето не треба да работат на празници?

 Од каде потекнува верувањето дека луѓето не треба да работат на празници?

За време на празниците, луѓето  треба да одат во црква за правилно да ги слават Светите.  Меѓутоа, додека нè облеа бранот на комунизмот, луѓето заборавија на храмовите, па единственото сеќавање што остана од прославата е дека тој ден нема работа.
И единственото нешто што НИКОГАШ не се прави е гревот.
За жал, некои одат чекор понатаму во своето незнаење и произволно толкување и запаѓаат во апсурдно теоретизирање:
- не мијте ја косата на тој празник
- на тој празник не се пали оган
- тоа воопшто не се прави на тој празник
- тоа воопшто да не го правиш на тој празник
- но затоа на овој празник мора да се мие косата
- тој деб мора да се запали на оган
- Човек мора да го прави ова, онаа…

Припишувајќи им на Светителите дека ќе не казнат ако го запалиме шпоретот или косиме ливада, ако одиме на фризер или ако едноставно одржуваме лична хигиена…

Ваквиот начин на доживување на Светите е далеку од христијански, далеку од Православието, згора на тоа, тоа претставува неопагански паразитизам, лажна побожност и навреда за Светителите!
Луѓето нема да си ја мијат косата на денот на Светителот, туку затоа ќе се прејадат, затоа ќе се убијат, затоа нема да постат ако е пост - и ќе живеат во заблуда дека го почитувале Бога!
Овој начин на размислување не само што е трагикомичен, туку е нешто што суштински нè одвојува од Бога, имајќи предвид дека во нашата свест Неговите Светители ги сведуваме на нешто повеќе како сурови пагански божества и митски суштества - со други зборови: со овој начин на размислување, на Светителите им припишуваме демонски сили и карактеристики.

Вие нема да го почитувате Светителот ако тој ден само лежите во кревет.
Ќе го почитуваш Светителот:
- ако тој ден се молиш на Бога и направиш добро дело,
- ако ги исполнувате сите дневни обврски,
- ако одите на Литургија во блиската црква,
- ако сте воздржани во задоволувањето на вашите желби
- ако постиш ако е посен ден,
- ако прочиташ барем едно поглавје од Евангелието и Дела на Апостолите од Светото Писмо (и друго душевно, православно четиво)…
Затоа, нема да го почитувате Светителот ако само седите цел ден пред телевизорот, затоа што, добро, „денес не се работи“.

Знаете на што личи ваквото размислување?
Се сеќавате ли како Христос беше осуден и прекорен од фарисеите, затоа што ги лекува болните во сабота?  Дали знаете зошто го направија тоа?
За Евреите саботата беше ден кога ништо не се работеше, па според нивната логика: луѓето не треба ни да се лечат на тој ден.  Затоа, според нивното мислење, не треба да се прават ниту најочигледните неопходни работи!  Затоа Господ ги обезличи:
„Лицемери! кој од вас, ако има вол, дали го одврзува и го води да го напои?  - односно: кој од вас нема да покаже милост на животно и да му даде вода ако е жеден, а зошто да не направи нешто што ќе му помогне на нашиот ближен!
Евреите, затоа, многу ја „почитувале“ саботата, нивниот неработен ден.  Буквално толку го „почитуваа“ што тој ден се трудеа да не одат повеќе од 100 чекори вкупно!
Ова е логиката на оние кои го поттикнаа народот да вика: „Распни го!
Како изгледа ова?
Зарем не звучи како претходно споменатото: „денес нема што да правам - денес само ќе лежам“?
Човекот не е заради саботата, туку саботата е заради човекот. Затоа што Синот Човечки е Господар на саботата!  - рече Христос
Но, не само така, затоа што сакаме да не работиме.
Во недела одиме во Божјиот дом, во Православниот храм, во нашата блиска црква, за да си ја одмориме душата, да ги собереме мислите - да го донесеме резултатот од претходната недела пред Бога и да се помолиме.
За да се навикнеме да стоиме пред Неговото Лице, за да не нè пресретне Страшниот Суд неподготвени.
А кога зборуваме за Страшниот суд… Се сеќаваш ли што пишува во Евангелието?  Што ќе нè праша Господ тогаш?  Можеби не:
„Нели ти Драгане се избања на Свети Илија?
Не!  Сигурно не!
Бог ќе каже: „БЕВ ГЛАДЕН А ТИ НЕ МИ ДАДЕ ДА ЈАДАМ... БЕВ ГОЛ А ТИ НЕ МЕ ОБЛЕЧЕ... БЕВ БОЛЕН А ТИ НЕ МЕ ПОГЛЕДНА... ЈАС БЕВ ВО ЗАТВОР А ТИ НЕ МЕ ПОСЕТИ...“