На плажа ја доживеав една од најшокантните исповеди... можеби најдобрата!...

На плажа ја доживеав една од најшокантните исповеди... можеби најдобрата!

 Три дена пред да го прославиме летниот Велигден, Успение на Пресвета Богородица, се сретнав со мојот пријател свештеник.

 Имаме тенденција да се среќаваме овде и таму и да разговараме за тековните работи, теолошките прашања и да ги наполниме нашите духовни батерии.

 Тој ден и двајцата полека ги завршивме нашите барања и отидовме директно до местото каде што резервиравме да јадеме.

 Следниот ден немавме никакви оперативни обврски, па одевме додека не стигнавме на сосема празна плажа, бидејќи беше доцна најдовме две столчиња и седнавме ...

 Веќе беше три и пол часот наутро.  Како заборавивме...

 Можеби затоа што Бог имал други планови за таа ноќ...

 Не поминуваат ни пет минути, а пред нас поминува еден човек со опавче.  Не нè забележа.  Темнина, ние во темнина. На три метри застанува и се менува.

 Отци, ваш благослов.  Не, тоа не беше неговата имагинација.  Двајца свештеници беа таму на плажата за него, во зори во сред никаде.

 Тој стои пред нас и почнува без одлагање да ги изразува своите поплаки за животот.  Само што излегол од затвор.

 Страдање, пост, невработен и бездомник.  Солза се тркала од окото.  Како тогаш да започнала тајна потрага по Божественото и од длабочините на неговата душа излегло покајанието.

 Откако ни кажа доволно, го советувавме да најде некој духовник во околината за да се исповеда за духовно да се исчисти.

 -Не одам никаде, ќе ти кажам и ќе ме послушаш.  Не можам лесно да ги кажам тие работи бидејќи се однесуваат на животите на угледните луѓе во општеството и не верувам никому.

 Седите толку долго, толку долго, па ќе ме ислушате ќе се исповедам.

 Отецот и јас се погледнавме...

 - Што велиш, да донесам епетрахили од колата?

 Па јас отидов, земав епетрахили и да почнеме...

 Толку длабока исповед на плажа ја доживеав една од најшокантните исповеди... можеби најдобрата и толку далечната што стигна до неговото детство.

 Никогаш не кажа никому.  Како да чистеше депонија со цел да ја претвори во луксузен хотел со пет ѕвезди за да биде домаќин на некој многу голем.

 Заврши, клекна и му ја покрив главата како што мајката го покрива своето дете.

 Во моментот на прошталната молитва, чувствувам дека ме фаќа за чевлите.  

 Завршувајќи ја молитвата, тој клекнува подлабоко и почнува да ни ги бакнува нозете, додека локвата солзи буквално создаде мала река која се влева во морето.

 Какво понизување, Боже мој!  Слово на покајание кое се соедини со морето на љубовта на нашиот Господ.  Тој плаче, ние плачеме.

 - Отци, ми го дадовте најдобриот подарок во мојот живот.  Никогаш не сум се чувствувал вака во моите педесет години.  Најубавото нешто што сум го доживеал досега.  Се чувствувам лесно.  Се чувствувам како маж.

 Леташе од радост, лицето му светеше во темнината.  Се разбира, според нас, со таквото покајание бил подготвен да прифати уште поголем дар, самиот Бог.

 Му дадовме благослов да ги прими Светите Тајни.  Можеби тоа беше првпат да го вкуси својот Творец.  Уште повеќе, како да не се дозволи такво тешко достапно покајание и соединување со Христа?

 Имаше толку многу слични карактеристики на крадецот на Крстот... но и на Свети Мојсеј Етиопјанец.

 ...И така, како што дојде, повторно исчезна во темнината, со таа разлика што сега беше облеан во благодатта Господова, чист, славејќи го Бога со поглед вперен во надежта за спасение на својата душа.

 Голем си, Господи, и Твоите дела се прекрасни.  Го посакуваш спасението на секој грешник и се грижиш со дистинкција и почит за слободата на човекот со тоа што едноставно му даваш можности.

 Така, во конкретниов случај, Бог испрати двајца свештеници среде никаде затоа што ги видовте тајните на неговото срце.

 Сакам сите христијани, свештени лица и мирјани, да имаат такво покајание.

 Отец Георгиј Христодулос