Незабележителен свештеник

Незабележителен свештеник

Едвај дипломирал и едвај завршил училиште во тој период. Младиот Ефтимиј секој ден патувал по два часа до најблискиот град. Уште од мал ги сакал Бога и Црквата и поради тоа со задоволство му помагал на својот длабоко религиозен дедо како пејач на певница. На тој начин го запознал редот во Црквата и псалмопеењето. Кога дедото преминал на другиот свет, Ефтимиј останал единствениот во малата селска парохија, сè додека не го запознал владика. Во тоа време, Ефтимиј веќе беше доволно зрел млад човек и прекрасен домаќин на семејство со три деца. Кога парохискиот свештеник се пензионирал поради старост и болест, парохијаните почнале да бараат од владиката да назначи нов свештеник.

- „А кого предлагате за таа функција? - ги праша владиката парохијаните.

- „Нашиот псалмист!“, - говореа речиси сите едногласно.

Така, под притисок на селаните, а благодарение на упорноста на Владиката, без оглед на противењето на Ефтимиј кој се сметал себеси за недостоен и неподобен за таква голема служба, набрзо бил ракоположен за парохиски свештеник на радост на целата село. Од тој ден почна совесно да ги извршува своите свештенички должности...

Секое утро и секоја вечер, во страв Божји, биеше камбаната за утринска и вечерна молитва. Скромен, добар, сакан од сите, дарежлив, несебичен, бил задоволен ако добивал малку помош и приход од обработувањето на својата парцела. За да го прехрани семејството со неколку деца, понекогаш дури и одел да работи како наемник. Во тоа време тој веќе имаше шест деца.

Епископ многу го почитуваше овој разумен свештеник кој беше сакан од парохијаните и набрзо го унапреди во чин духовен отец. Толпи луѓе од селото и околните села тргнале да се исповедаат кај отец Ефтимиј. Тој држеше и проповеди читајќи им секоја недела по нешто од православно списание. Не ги оставил ни децата без внимание и успеал да ги собере за веронаука. Имаше посебни подароци за нив - понекогаш ги привлекуваше со пеење, понекогаш со бонбони и кромид, понекогаш со мала икона.

Еве еден фрапантен податок од неговиот живот, кој ја покажува големината на неговата душа. До својата обработлива земја имал сосед, измамникот Јанис, кој го нарушувал мирот и кој без срам ја зел и ја преместил жичената ограда што ги означува границите на нивите, присвојувајќи си на тој начин добар дел од парохиската земја. . Следната година го направи истото. Отец Ефтимиј долго размислувал што да прави. Знаеше дека ако му даде забелешка на својот ближен, ќе почне да го пцуе и пцуе Господа, како што тоа обично го правеше со другите соседи.

-„Оваа работа ќе ја оставам во Божји раце“, - им рекол благочестивиот татко на сопругата и постариот син.

Едно утро му рече на својот син:

- „жДојди со мене на нива денес. Решив да поставам нови меѓи на нашата нива.

Пристигнувајќи на својата нива, тој му рече на својот син:

- Помести ја оваа жичена ограда за еден аршин, решив да му дадам уште една лента од нашата земја на соседот.

Зачудениот син почна да плаче:

- Тато, така наскоро ќе му ја дадеш целата нива.

- Прави како што ти кажувам, дете мое, знам што правам, не грижи се.

Откако синот го исполнил барањето на таткото, набрзо се вратиле дома. Следното утро, еве го Јанис точно каде што припаѓа - на вратата од куќата на парохискиот свештеник:

- Добро утро, мајко, - а потоа немирно почна да прашува каде е отец Ефтимиј, збунето повторувајќи дека му треба итно поради некоја важна работа.

- Седи малку комшија, ќе ти сварам кафе додека не дојде отец Ефтимиј. Го замолија итно да отиде во една куќа, но наскоро ќе се врати.

Во меѓувреме му подготвија кафе на гостинот. Испи една голтка, но се виде дека седи на жар. Наскоро се појави и Баќушка. Сите виделе дека светел од среќа и кажал:

- Слава му на Бога, госпоѓа Јелена, која 24 часа ја мачеа породилните болки, со молитви се ослободи и роди син.

- Те молам, Јанис, добро утро. Како е фамилијата? Како е стоката?

Но, вознемирениот сосед одеднаш го прекинува разговорот:

- „Што се случува отец? Што ти е?“, праша Јанис со нескриена горчина во гласот.

- Што се случи, драг Јанис? Ако нешто не е во ред, да го поправиме.

- Оче Ефтимиј, веќе две години лажно ти земам земја, а ти наместо да се жалиш, ниту се вознемируваш, ниту се караш, туку дополнително - ми даваш дел од твојата земја. Време е ова неправдата да се исправи! Не можам повеќе да го правам тоа...“

- Добро, Јанис! Прави како што мислиш дека треба! Земјата е прашина, а сè на овој свет ќе остане тука. Те молам само за едно - би сакал почесто да те гледам тебе и твоето семејство во Црквата .

Братски се прегрнаа. Отец Ефтимиј не му дозволи да му ја бакне раката, туку го благослови со зборовите:

– Господ да те благослови!

Така љубезниот отец се прости од соседот. Од тој момент сè почна да се менува. Јанис набрзо ги воспоставил старите граници на парцелата на отец Ефтимиј, а главното е што тој почнал редовно да ја посетува црквата со семејството. И секогаш им велеше на сите познати и непознати:

- Во нашето село има вистински Божји човек, вистински Светец - нашиот отец Ефтимиј!

- Извор: списание „Јефимериј“, јануари 2002 год.