Плевата се одвојува од житото, светот се просејува…

 Плевата се одвојува од житото, светот се просејува…

 Јасно е дека сме во доба во која расипаноста, блудот и отстапувањето од Бога фатално водат кон просејување.  Како што велеше блажениот старец Симон Арванитис: „Чистење“.  Доаѓа време кога плевата ќе се одвои од житото… Ќе видите премногу.  Премногу за да се тестираат луѓе кои не разбираат“.

 ~ж Во свет во кој алчноста, зависта и критиката станаа „закони“ и поради напуштањето на духовноста на човекот, нема лесна разлика помеѓу доброто и злото.

 Постојана е конфузија, тешкотии во светот да се разликува доброто од лошото овошје.  Младите на празната Црква, кога не ги гледаат вистинските плодови, кога во отсуство на пастир стадото оди на карпа, кога нашите овчари имаат дрвени зборови и не допираат до нашите страдални срца.

 Време е кога сите ние, според наша одговорност, треба да бараме од Бога просветлување за да се разликува плевата од житото во овој маглив предел и ќорсокак.  Прво да се испитаме себеси, а потоа да ги бараме дрвјата што ги носат плодовите на Евангелието.

 Во нашата Црква, како и во целиот спектар на општественото ткиво, сè уште има светли примери, дрвја што вродуваат со плод во Вистината Христова.  Секако, има и исушени дрвја кои престанаа да им се нудат на соседите, но должност на сите нас е да ги бараме оние дрвја што понизно и со вистинска работа и жртва стојат за нашата Татковина, народ и Православието.

 Како што велеше Свети Пајсиј, „светот се просејува“.  Сите ние полагаме во овие критични времиња за Татковината, за која се поставивме.  Каква борба водевме за да ја одбраниме нашата вера, Црквата, нашата татковина и пред се нашите соседи.  Затоа  кога брат ми трпи, а не патам и јас, ако не го разберам неговиот проблем, нема да можам да помогнам.  Така е и со нашата Татковина, додека не можеме едноставно да го сакаме нашиот брат, како ќе го сакаме целиот свет?

 Граѓаните, политичарите, црковните поглавари и секој што работи за иднината на државата треба да ги покаже своите плодови.

 Секој од нас нека испита што е тоа, како што рекол епископот Августинос Кантотис:

 „На овој свет ден, да се испитаме себеси како поединци.  Што сме ние?  Ајде да испитаме што сме ние како семејство?  Што сме ние како општество?  Што сме ние како држава?  Дали сме ние диви дрвја?  Ако сме диви дрвја, мора да се промениме.  Човекот е променливо битие, може да се промени.  И со силата Божја, тој оди од див во питом, од разбојник во пророк и учител на евангелието.

 Душата, која се наводнува со нишките на Светиот Дух, цвета и вроди со плод а дрвото, рече Христос, се познава по неговите плодови (види Лука 6:43, Матеј 7:16) Или јаболко од јаболко, или круша од круша, или портокал од портокал, и христијанин;  од плодовите на Светиот Дух.  Денес луѓето дивееја.  Неплодни души, изгледаат како Сахара полна со кактуси и трње на секое зло.

 Други Бидете храбри, браќа.  Имајте надеж во Светиот Дух.  Цврсто верувам дека и најдивите дрвја и најсуровите системи и најбезбожните режими можат да се претворат во плодни дрвја.  Како, на кој начин?  Во земјоделството постои метод наречен инокулација со мала кора или гранче, наречен графт или дивата маслинка се менува во питома.  Значи, на човечко суштество му треба вакцина.  А духовната вакцина, која го менува човекот, е верата во Господа“.

 Затоа, духовната вакцина што му е потребна на светот е Вера во Господ.  Оваа вера е она што не тера да ги сакаме нашите ближни од себичност и лични страсти.  „Ина осин ен“ што ја пее свети Порфириј е сумирана во два збора.

 Дали страдате?  Ти страдаш

 Заедницата на луѓето во Телото на Црквата со Христос како Глава подразбира дека сите ние сочувствуваме за нашиот брат, за целиит свет.  Верата и трпението и Бог ќе го даде решението, само треба искрено и пожртвувано да посегнеме до него и да докажеме дека сме достојни да го носиме наследството што тој со љубов ни го даде…