Старче,на кому му се поклонуваше?

  Се сеќавам, кога еднаш отидов на Света Гора, на место густо засадено со дрвја, оддалеку видов еден подвижник, кој одеше пеејќи.

 Додека пееше, одвреме-навреме длабоко се покаја, се поклонуваше, стануваше и пак продолжуваше понатаму.  Ме импресионираше.  Кому му се поклонуваше?  Трчав низ дрвјата, стигнува до него,и го запрев.

 - Старче,на кому му се поклонуваше?

 - Но, дете мое, не го гледаш?

 - Кого?

 - Христос.  Барем ако не можете да го видите, зарем не чувствувате дека е токму пред вас?  ми одговори тој.

 Драги мои, луѓето го изговараа или го слушаа името Христово и очите ќе им се извалкаат, градите ќе им изгореа, ќе паднеа на колена.  Зошто ние?  Зошто, Боже мој, мислиме толку малку за тебе и толку малку сме допрени?  Зошто толку ретко те сакаме?  Каде што е нашето богатство, таму е и нашето срце, вели Светото писмо.  Како да кажеш: Сакаш ли да знаеш колку чини, колку вреди твојот живот за Христа, за рајот?  Се додека сте жедни за тоа, додека го имате срцето во него, толку чини

 Друг монах, молејќи се една ноќ, умот му побегнал и се фокусирал на морето, побрзал кон планините и долините, гледал во дрвјата, цвеќињата, морските риби, планините, островите, погледнал во земјата и небото. , и видов и слушна дека сè Го слави Бога.  Од тој ден тој воопшто не можеше да издржи и солзите не престануваа од неговите остри очи.  Виде и рече дека бездушното суштество лее солзи со пофалбата „Јас што имам душа сум во грев“.

Старец Емилијан Симонопетриски