Тие ја живеат светоста на непостоењето и го поддржуваат целиот свет со своите молитви ...

Тие ја живеат светоста на непостоењето и го поддржуваат целиот свет со своите молитви ...

 Еден црнец, стар и сиромашен, живеел во градот Усија.  Талкаше ваму-таму, постојано шепотејќи нешто, непознато.  Затоа многумина мислеа дека не е добро.

 Порано на тие места имаше голема суша.  Животните умираа, земјата пукаше, растенијата пресушија.  Свештенството и народот на чело со епископот многу се молеле и гледале да престане злото, но залудно.

 Така, една ноќ епископот видел на сон ангел, кој му рекол: „Еве што сака Бог: земи го свештенството и оди утре наутро до јужната порта на градот.  Кога ќе го видите првиот што влегува, запрете го и замолете го да му се моли на Бога, да ви испрати дожд.

 Навистина, утредента во мугрите, по Литургијата, епископот го поврл својот народ и отишле до портата како што му  кажал ангелот.  Не мораа долго да чекаат.

 Наскоро се појави црн човек се приближи до нив.  Беше многу стар, носејќи сноп дрва на свитканите раменици.

 Владиката го запре и му помогна да ги спушти дрвјата на земја.

 - Старче, те молам, моли се на Бога да се смилува и да падне дожд на нас и на оваа земја!

 Веднаш, без никаков приговор, црниот старец ги крена слабите раце во молитва.

 За неколку минути - колку прекрасно!  - почна да свети и да грми!  Се собраа темни облаци, небото се затемни и падна силен дожд.  Но, каков дожд беше!  Поплавата!  куќите почнаа да се поплавуваат, а нивите станаа море!

 Епископот сега бил принуден да го моли старецот да го запре дождот.  Тој, понизно и покорно, повторно ги крена рацете кон небото.  И во еден миг дождот престана!

 Вчудовиден од двојното чудо, епископот упорно го молел тој непознат старец да му открие во каква состојба е, кое духовно дело му дало толку многу силна кон Бога.

 Старецот, сепак, срамежливо одбил да му одговори на владиката.

 - Гледаш, владико, колку сум црн, Арап.  Која доблест бараш од мене? - рече тој со наведната глава.

 - За Бог на небото и земјата!  Цврсто- извика владиката.  Откриј ми ја сета вистина, за да се прослави името на нашиот Господ!

 - Извини мој владико! Јас, не направив ништо посебно.  Само, откако се крстив како христијанин, ниту леб сум јадел, ниту сум му станал товар на никого.  Секој ден одам на планина, земам сноп дрва, ги товарам и слегувам во градот.  Ги продавам овде, а затие пари купува само малку храна за дневна потреба.

 Останатото го делам со сиромашни луѓе како мене.  Кога времето е лошо и не можам да одам во планина, постам додека не е добро.  И тогаш пак одам на планина и го спуштам мојот мал товар, да го продадам и да се спасам себеси и сиромасите.

 Без понатамошно одлагање, старецот со почит го поздравил епископот и остатокот од свештенството, ги претоварил дрвата и влегол во градот да ги продаде.

 Со овие примери, кои ми ги кажа исклучителниот Свети Нифон, навистина се уверив дека царството небесно е отворено за црнците, бидејќи и тие се деца Господови.

 -Како што лозата прави црно и бело грозје, рече на крајот Светителот, така Бог ги создал луѓето и црни и црвеникави и жолти и бели, во зависност од местото каде што живеат.  Затоа што и земјата е разновидна.

 Така ми рече слугата Божји и се повлече да се помоли…

 Штом блажениот ја завршил својата молитва, наеднаш пред него засветлила силна светлина.

 И тоа!  Преку таа светлина се јави Господ Исус!

 Срцето на Свети Нифон се преплави од радост.  Христос се наведна и го бакна трипати.  Во секој бакнеж светителот со божествена страст извикувал:

 -Амин!  Амин!  Амин!

 Тогаш Господ му рече:

 - Па, тој работи добро и верно!  Ја слушнав твојата молитва и со задоволство ќе го дадам она што го побара за спас на христијанскиот род.

 А кој и да го спомне твоето име, било во црквата или во неговата индивидуална молитва, јас ќе бидам помошник во неговите искушенија и опасности и таги, но пред се во неговата борба за друг живот.

 Ќе уживаат богатите во мојата благодат, оние што ќе ме слават во твое име.

 А оние што ме повикуваат со вашите мисии, ќе ги поправам и зајакнам и ќе ги уништам пред нив, заради вас, секоја демонска фракција.

 Кога ќе дојде време повторно да го напуштиш овој живот, ќе дојдам со заповедите на моите Свети ангели, ќе ја земам твојата душа во моите раце и мирно ќе те почивам во утробата на Авраам и Исак и Јаков.

 Завршувајќи ги своите зборови, Господ го благослови, осветувајќи ги сите негови сетила со Својата благодат и Својата вистина.  А Светителот, обземен од божествено задоволство и радост, почна да го фали својот Господ:

 -Дојдовте до вашето најмало суштество,Господи, слатко и убаво!  Дојдовте да се радувате на Твојот злобен слуга, животот, радоста, мирисот на безбојните и чесни ангели!  Добре дојдовте „оној што исполнува се“, најсреќен од сите радости!

 Спомни ме во славата своја;  Спомни ме во убавината на рајот.  Сети се на мене во рајот.  Потсети ме кога ќе се пее песната.

 Сети се на мене, кој седиш со Херувимите и Серафимите, прославен и голем, просветител и просветител, Синот на Отецот и отпечаток на совршеното, големо море на бескрајната и бесмртна милост.

 Покажи ми милост, Христе мој, Господи Исусе, се додека имам здив во себе.  Не ја напуштај мојата страна.  Заштити ме и покажи ми го патот што води кон вечниот живот.

 Штом Светителот ја заврши својата молитва, Господ љубезно го погледна, слатко му се насмевна и му рече:

 - Мир со тебе,  Нифон, чедо мое!

 И со овој свет поздрав се вознесе на небото.

 Кога праведниот човек дојде повторно да ме најде, во неговото лице имаше бескрајна сладост, која како да блескаше.  Од неговото тело се излеа толку небесен, свет дух што мислев дека сум на небото.

Од книгата: Аскетски епископ Свети Нифон Константин