Двајца браќа

 Двајца браќа, кои заедно пустина, паднаа во невнимание.  Наместо да се борат за нивно исправување, тие ја напуштија пустината и се вратија во светот.

 Таму набрзо биле вклучени во секакви разврати.  Меѓутоа, со текот на времето, тие се уморија од нивниот неуреден живот, се згрозија од својот грев и си рекоа еден на друг, горко покајувајќи се:

 - Што добивме што го презиравме ангелскиот живот и се валкавме во оваа кал?  Ние ги расипавме душата и телото и ќе бидеме лишени од вечниот живот.  Да се ​​вратиме во пустината, да се здобиеме со добро покајание.

 Тие го кажаа тоа и го направија тоа.  Тие со покајание ги исповедаа своите гревови и понизно ја прифатија казната што им ја дадоа Старците, беа казнети да останат затворени во ќелиите една година, без да разговараат со луѓето, а по зајдисонце да јадат малку сув леб.

  Кога истече времето, отците отидоа да ги изведат.  Браќата, кои беа речиси на иста возраст и по малку слични по изглед, се најдоа сосема различни.  Еден стана вистински скелет на слабост, блед и мрачен.  Другиот не губеше сила и изгледаше многу среќен. Како можеа толку да се разликуваат еден од друг, штом казната беше иста и за двајцата?  Ги прашаа сите како го поминале тоа време.

 - Ден и ноќ, рече првиот, размислував за моите гревови и за вечната казна што ме очекува за нив.  Агонијата и стравот ми го обземаа самото битие.  Телото ми се исуши, а кожата ми се залепи за коските.

 - Јас, понизно одговори другиот, се заблагодарив со сета моја душа, за секој ден што помина, на Преблажениот Бог кој не ме остави да умрам непрекаен, засекогаш да одам во пеколот, туку ме прими во своите татковски прегратки како Скитник.  Оваа мисла ми ја исполни душата со благодарност и ми го исполни срцето со радост.

 По она што го слушнале отците, рекле дека Бог е задоволен од покајанието на двајцата.