Има моменти во нашиот духовен живот кога одиме надолу...

 

 Има моменти во нашиот духовен живот кога одиме надолу... или поради долготрајно запоставување, или од нашата ментална состојба, или поради надворешни фактори, или комбинација од многу фактори.

 Една грешка следи друга, страстите се будат и нашите гревови стануваат навика.  Божјата благодат е отстранета, а Христос се занемарува.

 Темнината влегува во нас, а ѓаволот постојано ни шепоти: „жОткажете се!  Гледаш ли како не можеш да бидеш христијанин?  Јас ќе ти дадам што сакаш!  А ти рече дека сакаш да станеш Светител...“ж

 Што ќе правиме тогаш?  Како ќе продолжиме кога грешките силно нè погодуваат, а исповедта изгледа како планина?  Што ако повторно го направам истото?  Колку долго ќе паѓам и ќе станам?  Дали треба да го прекинам духовниот живот и да се вратам на старите патишта, далеку од Христа?

 Далеку од Христос?  Па, не, тоа не е можно!  И каде да одам?  Претпочитам да умрам!'  Па, тоа треба да правиме... да умреме!  И дека умирам секој ден!  Мислам дека ова е решението... да стоиме навечер непокајани во нашата молитва и да Му кажеме

 Господи, го направив тоа!  Јас не го заслужувам Твоето Царство затоа што постојано те изневерувам.

 Но, помилуј ме и дај ми уште еден ден да почнам од почеток, да се вратам на мојата духовност, како првиот пат, да те сакам од почеток, да учам од моите грешки, да простам на секој што ме повредил, да го мразам гревот да умрам за Тебе, дека те сакам со сета сила на моето битие и дека живееш...

 Дојди Господи и помогни ми и дај ми уште еден ден на вистинско покајание, уште еден ден со Тебе.

 И кога ќе станеме наутро, ќе знаеме дека станавме без друга причина, освен затоа што Христос ни довери уште еден ден, затоа што тој сè уште нè љуби и сè уште се надева на нас.  И ние Го фалиме за тоа и се трудиме секоја минута да Му заблагодариме и да ги исполниме нашите ветувања.

 Тој го чува своето!  Секој ден го живееме како нов почеток.  А кога ќе дојде ноќта, да ги закопаме злобата и очајот, да бидеме благодарни за болката, да учиме од грешките, да се понизиме со падови и да го славиме Бога за сè!

 Па да го живееме секој ден како да е прв, единствен и последен!  А да одлучиме вечерта непосредно пред да ги затвориме очите кому ќе му го посветиме денот што ќе се раздени...на Христос, на самите себе си или на ѓаволот...