...168 златника…

 Некогаш, еден добар и љубезен господар, милостив и сочувствителен, посакал сам да шета во соседната шума. По пат сретнал просјак со сиромашен изглед, кој му побарал милостина.

Таа се сожали на него и колку и тој беше дарежлив, му ги испразни џебовите во рацете. Тој имал 168 златника.

На просјакот му дал 166, а тој задржал само две! Просјакот бил заслепен од оваа великодушност, му се заблагодарил илјада пати, но ги загледал на двата златника што ги задржал господарот.

После тоа, милостивиот човек продолжил по патот кон шумата. Просјакот, полн со алчност, таму во дивината се упати кон својот добротвор и му ги зеде и ти два златника што ги задржал!

Господарот е огорчен на оваа неблагодарност и алчност. 

А  сепак ние , несвесни, влегуваме на местото на овој неблагодарен и алчен!

Семоќниот Бог ни дава 168 часа живот неделно да ги користиме како што сакаме, а за Него чува само два часа, колку што учествуваме во богослужението во недела, на Литургијата.

И ова, повторно е за нас. Да нè упокои умствено, да нè нахрани со Неговото Свето Тело и Крв, да ни ја  обнови силата со небесниот кислород на Благодатта.

Тие ,,часови,, ги користиме под разни изговори. Така правиме неправда на нашиот Добротвор и Спасител нашиот Христос, а особено на нашата душа.