Слава Ти Боже...

 

Кога човек живее во постојана пофалба и кажува: „Слава Ти Боже!  Добро сум!“, потоа неговата психа се менува и се чувствува подобро.  Старец Пајсиј рекол дека кога станал пустиник во пустината, бил обесхрабрен, а можеби и го обзела депресија и очај, што е вообичаена работа за пустиниците.

 Бидејќи ја виде својата човечка слабост, ја предвиде огромната борба што требаше да ја води.  Додека работел, фрлал алат на земја, си ја повредил раката, се лутел, а колку повеќе го правел тоа, толку му било полошо.  А кога монасите го прашале:

 - Како си, оче Пајсиј?

 - Па, како, како - лошо!

 И забележа дека кога го кажа тоа, стана уште полошо.  Потоа ја смени тактиката и си рече: „Нема да зборувам така“.  И кога некој го прашал:

 - Како си, оче Пајсиј?

 Тој одговори:

 - Добро!  Прекрасно!  Неверојатно!  Фала ти Боже!  Многу добро!  По твоите молитви, добро ми е!

 Сакаше да зачука клинец во ѕидот, го удри прстот со чекан и рече:

 - Фала богу!

 И прстот му беше отечен.

 Сум забележал во мојот живот и во животот на другите луѓе дека кога човек го прави ова, неговата работа оди нагорно, и тој се чувствува подобро.  И кога правиш нешто со мрморење, стануваш уште понесреќен од претходно и постепено се втурнуваш во зло.

 Митрополит Лимасолски Атанасиј