Јас сум само сведок, да сведочам пред Господа се што ќе ми исповедаш“, му вели духовникот на исповедникот

 Апостол Павле, драги мои браќа, им зборува на Коринтјаните, на своите духовни чеда, како вистински и автентичен духовен Отец кој, всушност, истакнува дека многумина можат да зборуваат и да поучуваат за Христа, но само тој е нивниот Духовен Отец, бидејќи ги родил во Христа, преку Светото Евангелие. Односно, тој е нивниот Отец, затоа што претрпе духовно породување, болен и често болен процес, од кој, сепак, произлегува силна и благословена духовна врска, над телесната. Личноста на Духовниот Отец е вградена во животот на Црквата, како што се гледа и од текстовите на Библијата и од Светото Предание. Но, кој е автентичниот Духовен Отец, кој игра одлучувачка улога во духовниот пат на верниците во Црквата? Духовникот мора да биде вистински „духовен“, да биде татко, да биде свештеник, да може да работи, да се моли, да знае да се потпре на Бога и да не биде обичен социјален работник, да прави религиозно „хоби“. Духовникот не е советник, кој дава совети, тој не е учител, кој предава, ниту обвинител, кој контролира.

Духовникот е татко, кој прегрнува, пријател, кој ослободува, брат, кој простува; тој е оној кој ја извршува тајната на душата. Тој не е оној кој знае, тој е оној што го сака Бога, како свој Отец и секое човечко суштество, како Божјо дете. Духовникот ја има благодатта на свештенството, сè додека го одржува топло и активно во себе. Ако го задржи така, тогаш Бог дава многу и на многу начини .

Честа, љубовта и признанието што им ги должиме на верните во личноста на нашиот Духовен Отец, мора да бидат сразмерни на делото што тој го врши во нашата душа, заради нашето спасение. Свети Григориј Палама поучува во врска со тоа: „Колку треба да го почитуваш и сакаш оној што ти стана духовен отец? Тој е оној кој те преобрази од битие во добро, ти го пренесе просветлувањето на знаењето,,


Токму затоа што Духовниот Отец ја игра горенаведената единствена и пресудна улога во нашиот духовен живот, му должиме чест и послушност, бидејќи тоа функционира како наша автентична врска со Бога, безбеден пат кој нè унапредува во духовниот живот и нè обединува со Бог. Затоа учениот и мудар духовен отец на многу христијани, свештени лица и мирјани, отец Епифаниј Теодоропулос, рекол: „жподобро е да се расипува со Бога, отколку со Духовникот. Зашто, ако го расипете со Бога, вашиот духовен повторно ќе ве помири со Бога, но ако го расипете со Духовниот, патот до Бога е отсечен. Карактеристично е и релевантното раскажување кое доаѓа од византиската историја и се однесува на царицата Теодора: ја прашаа царицата, затоа што таа го почести својот духовен Јоаникиј повеќе отколку нејзиниот татко, спомнувајќи го неговото име со солзи во очите, години по неговата смрт. А благочестивата царица одговорила: Затоа што татко ми, оживувајќи ме, ме симна од небото на земјата. Додека Јоаникиј, со своите совети и неговиот свет пример, ме натера да се искачам од земјата на небото!
Во нашево време, каде световниот ум преовладува и духовниот живот во Христа е презрен и понижен, присуството на Духовниот Отец во животот на луѓето се смета за застарено и непотребно. И само нејзиното промовирање од страна на Црквата како духовна власт - бидејќи секогаш ги исполнува неопходните услови за неа - предизвикува иронија, па дури и одвратност, бидејќи нашето време ги негира властите, ја обожува себичноста, се бори со понижувањето, го навредува покајанието, го обезвреднува црковниот живот. Затоа е чин на отпор кон сегашноста на времето да се има Духовен Отец, да се спаси со него благословен однос на духовна слобода и прифаќање, барајќи и духовно водство и избавување од товарот на гревот.


Пораката што Апостолот на незнабошците ја испраќа денес и постојано ја пренесува нашата Црква, браќа мои, е дека во нашиот духовен живот ни треба водач во Христа, едноставен водич, светол ангел, полн со Божји милости, кои безбедно ќе нè одведат на патот на нашето духовно довршување и спасение. Оние од нас кои го имаат, нека го искористиме, обновувајќи го и збогатувајќи го нашиот однос со него. Оние од нас кои го немаме, да го стекнеме, за нашиот живот во Црквата да има вистинска смисла и перспектива на вечноста.

Архим. Е.О