Пред смртта луѓето се слаби

 Пред смртта луѓето се слаби како комарци, како камчиња.

Со што се фалите луѓе?

Со богатство, наука, филозофија и култура?

Сето ова е ѓубре - а јас сум роб на смртта! Секој човек е роб на стравот, роб на смртта.

Може ли човек на овој свет со задоволство да стане Човек?

Не, не може.

Човек кој ќе се сфати сериозно и сериозно ќе ја смета смртта за последната станица на овој живот, тој човек нема радост на овој свет, нема задоволство овде. Сите задоволства се лага, дека смртта е последната станица на овој свет за мене и за тебе.

Кој ја донесе смртта на овој свет?

Кој друг освен гревот?

За жал, оваа срамна улога на овој живот, носејќи грев и смрт и ѓавол на овој свет, му припаѓа на човекот.

Ниту тигрите ниту лисиците не го направија ова, тоа го направи човекот.

Затоа човекот е суштество кое се срами од сите животни и од сите растенија и од се што се лета.

Треба да се засрами и да се моли за прошка од секоја птица што ја  донесе смрта на овој свет, донесе смрт на птиците и животните и растенијата.

Сè се троши и умира.

Но, до кога?

До воскресението на мртвите, кога Господ ќе му суди на светот и, напуштајќи ја старата земја, ќе ја даде новата земја, кога сè на неа ќе стане бесмртно.

Тоа е нешто што не можеме и не го разбираме, но ова е добрата вест на нашиот Господ и Христос.

                                                      Свети Јустин Поповиќ