Дали си го видел твојот ангел

 На Света Гора недалеку од Света Ана, на врвот високо, штом ќе се види ќелијата.  Имаше стар свештеник, се викаше Отец Сава.  Меѓу многуте исповедани од Отец Сава беше и Романскиот монах.

 Како млад дошол на Света Гора и бил во тихување некаде во пустина. Тој  му кажа на својот духовник, не заборавајте да ја спомнете мајка ми која утре и е трет ден како почина.  

 И Отец Сава го праша: Кажи ми дете мое утре на  мајка ти се навршуваат тридена, односно завчера умрела.  Починала во Романија.  Како за два дена дознавте за нејзината смрт?

 Настана малку тишина, немаше телефон, немавме ниту струја. 

 - Како дознав?  монахот почна срамежливо да зборува.  Да, ми рече…

 -Кој ти кажа;

 - ми рече мојот Ангел чувар.

 - Твојот Ангел чувар?  Дали си го видел твојот ангел?

 - Тврдам дека го гледам.  Не еднаш или двапати, сега поминаа две години откако ми се претстави и ме придружуваше во молитвата.  Заедно се молиме, се каеме, отвораме духовни дискусии.

 За тие две години отец Сава беше многу лут.

 - А зошто толку долго ништо не ми кажа, дете мое?

 - Ангелот ми рече дека не е потребно.

 -Дете мое, дали си сигурен дека тој што ти се појавува е Ангел Божји?

 -Секако;  Старче мој, заедно се молиме, секој ден за илјада покајанија, зборуваме за идниот живот, за Рајот, Ангелот чувар е мој.

 Монахот изгледаше сигурен.  Но, она што го направи приемчив беше неговата доверба во неговата просветлена духовност.  Но повторно рече како може демонот да ме зајакне во молитвата?  Тој се бори против молитвата.  По долго време, тие се согласија да се впуштат во неколку искушенија, да му судат на Ангелот чувар.

 Замолете го штом ќе се врати вели отец Сава да каже:Пресвета Богородице, дури и кажи му да се прекрсти.  Но, работите не беа толку едноставни.  Кога лукавиот ќе те обвие во заблуда цели две години, тогаш твоите очи и уши талкаат и си замислуваш дека ја слушаш Дева Марија и мислиш дека го гледаш како го прави својот Крст и се распнува.

 При следната посета, монахот со одредено задоволство му кажа на духовникот:

 - Старче мој, работите стојат како што ти кажав, тој е Ангел Божји, тој е мојот Ангел чувар.  И тоа го кажа Дева Марија и го направи својот крст.

 Само Светителите и Ангелите знаат што мислиме.  Ѓаволот ја нема моќта што ние мислиме дека ја има.  Тој не знае што мислиме.  Ангелите знаат што мислиме.  Светителите, не само оние што отишле во рајот, туку и оние што се меѓу нас, штом не видат, знаат што мислиме.  Ѓаволот не знае.

 Отец Сава сега му кажа:

 - Внимавајте што правиш: веднаш кога ќе помислиш на нешто (назначи нешто на штета на ѓаволот), а тоа го оставам скриено, внатре.  Вечерта ќе побарате Ангелот да ви каже.  Ако го најде, тогаш несомнено е Ангел Божји.  И дојди и извести ме.

 Кога монахот се врати во својата колиба, нешто се затресе во него, нешто како агонија, нешто како непријатно претчувство.  Од друга страна, тој се восхитуваше на големата идеја за духовното.  Случајот би поминал низ критична фаза.  Штом ангелот побара решение за проблемот ноќе, на неговото блескаво лице се појави некоја нејасна боја .  Изгледаше збунет.

 Но, драг мој отец, зошто ти човек се интересираш за мислите на старецот?  Ова е фрагментација, сиромашни желби.  Не ви се допаѓа ли вечерва да ви го покажам пеколот, рајот, славата на Богородица?  Монахот, кој почна да се сомнева во нешто, инсистираше на нивната тема.

 - Јас го почитувам мојот духовен отец, кажи ми што сакаше да каже.  Со некои маневри, Ангелот се обиде да ја премести дискусијата на друго место.

 Монахот, сепак, упорно го доведувал до темата.  Дополнително, овие технички затајувања не му оставиле добар впечаток.  Кажи ми што мислеше старецот.  Прашањето е едноставно!  Зошто избегнуваш?  Дали го игнорирате тоа?

 -Биди внимателен монаху, со ситниот начин на кој се однесуваш кон мене, ризикуваш да ја изгубиш мојата наклонетост.

 - Не знам, те прашувам нешто лесно.  Дали конечно знаеш или не што мислел духовникот?

 Во тоа време беше фрлена блескава маска.  Беше откриена ужасна фигура и зборовите звучеа како уста на ѕвер:

 - Да се ​​изгубиш, кутри, утре во оваа време во пекол и оган, ќе те изгориме и ќе те уништиме, утре во ова време.

 А монахот остана соодветна руина.  Веќе две години сета сладост на привидот не ја надоместува неговата сегашна горчина.

 Да не бил поддржан оддалеку од молитвите на духот кој бил буден и се молел за него, тој би го предадел својот дух.  Му требаа неколку часа да се опорави и да застане на нозе.  Неговата колиба повеќе не можеше да го собере.  Тој не гледаше сигурност никаде освен блиска духовност.  Заканата цел пат му одѕвонуваше во ушите: Утре во пеколот во исто такво време.  И ужасот го прободе до срж.

 Тој кога пристигна во колибата на Воскресението.  Тој ја грабна својата духовна облека и не ја остави ниту за миг, а во времето кога требаше малку да спие, до него беше исплашен монах.  Не плаши се, дете мое, смири се!

 -Како да не се плашам, старецу, кога се ближи времето?  доаѓа време кога ќе ме земат!  Христе спаси ме!  И навистина, во одредено време, тој беше насилно нападнат од зли духови.

 Какви извици на ужас и очај беа тие!  Спаси ме духовно, изгубен сум!  Ме земаат!  Спаси ме!  Отец Сава клечи и полн со болка и солзи, се моли на Господа да го сожали својот слуга и да ги уништи злите демони.  Неговата молитва беше услишена.  И устата на лавот го спаси напатениот монах.  Со времето и водството на отец Сава, романскиот монах се смири.  Неговиот духовен живот испадна добро, подоцна беше ракоположен за свештеник и секогаш се одликуваше со благочестие.

Отец Никон, Неа Скити