Понизување

Вратата на рајот е смирението -Авва Јован

 Потрудете се да ја поднесете навредата и исцрпеноста што ви ја прават луѓето, без да се вознемирувате и огорчете се во душата, за да стекнете побожност во Бога.

 Секоја сурова причина што човекот ја поднесува, свесно и доброволно, без самиот тој да биде виновен за оној што го навредува и згреши, засега е трнов венец што го става на главата, но станува среќен и блажен зашто во време што не знае, ќе се закити со нераспадлива круна.

 Совршенството на понизувањето е човекот со радост да го поднесува уништувањето и секое неправедно и лажно обвинување.  За човекот кој навистина ја стекнал доблеста на смирението во својата душа, кога е неправедно обвинет, не се вознемирува, ниту се обидува да се извини и да ја покаже својата невиност за неправдата што му е направена, туку клеветата ја прифаќа како вистина не се обидува да ги убеди луѓето дека бил наклеветен, туку бара прошка како навистина да е виновен.

 Всушност, имало луѓе кои толку многу ја стекнале доблеста на смирението што прифатиле да бидат окарактеризирани како грешници и нечисти по своја волја, а самите биле чисти и невини.  Други го трпеа обвинението за прељуба, а всушност беа многу далеку од таков грев и прифатија да ги носат на раменици со солзи тежината и плодовите на гревот, што тие самите не го направија, и со плач и оплакување ги прашуваа оние кои им згрешиле и ги клеветеле за простување на гревот кој никогаш не го направиле, дури и во време кога нивната душа била крунисана, бидејќи биле во апсолутна чистота.

 Трети, пак, за да не се воспеваат за големата доблест што им се криела во душата, со разни облици и движења се претставувале пред луѓето како да се луди, а всушност биле посолени со божествената сол, а во внатрешен мир беа непоколебливи, така што за своето големо совршенство и чистота самите свети небесни ангели ги објавуваат своите достигнувања во духовните борби.

 И не мислите дека сте стекнале доблест на понижување, додека не можете да издржите едноставно обвинување.  Ако навистина сакаш во душата да видиш дали си понизен или не, обиди се да се најдеш во сето ова што го кажавме.

 Оној што има понизност не се грижи за навредите што му ги нанесуваат луѓето, бидејќи секогаш во умот ги има своите гревови, чие постојано сеќавање му станува оклоп што го штити од гнев и одмазда и трпи што и да му се случи.  Зашто каков срам и каков срам би можел некој да му направи поголем од оној што го чувствува пред Бога за своите гревови?

 Ако демоните видат дека некој е навреден или навреден или повреден или претрпел нешто друго и тагуваат не затоа што претрпел зло, туку затоа што не го издржал злобниот напад со нетрпение и кроткост, демоните многу се плашат од него бидејќи разбираат дека тој го нашол патот на вистината и оди според Божјите заповеди.

 Еднаш, по пат, свети Макариј го сретнал ѓаволот, кој држел стап и се обидел со него да го удри Светителот, но тој не можел, а тој му рекол: што правиш. Ти постиш, а јас воопшто не јадам; ти си буден и јас никогаш не спијам; има само една работа во која ме победуваш.  Игуменот Макариј вели: „Што е ова?  а демонот одговара: Твое понизување!  И затоа не можам да сторам ништо против тебе“.

 Некои луѓе еднаш отишле кај авва Агатон сакајќи да го тестираат дали тој понизно прифаќа се што му се случува и му велат: „Дали си ти Агатон?  „Слушнавме дека си блудник и горд.  А Старецот одговорил: Да, така е како што слушнавте.  Пак му велат: Дали ти си Агатон зборлестиот и несоодветниот?.  Тој рече: Јас сум, пак му велат: Дали си еретик?  а Старецот одговорил: Јас не сум еретик.

 Тогаш тие го молеа, велејќи: „Кажи ни, зошто ги прими сите овие лажни обвинувања и зошто не го поднесе ова обвинение?  Им одговори: Првото го прифаќам, затоа што ми користи на душата.  Но, ерес е одвојување од Бога.

 Да бидеме, значи, дискретни, па заради наводно понизување никогаш нема да прифатиме нешто што ќе не одвои од Бога.

 Од книгата: Покојниот добар работник на Евангелието ДИМИТРИОС ПАНАГОПУЛОС