демони и парадоксално фрлање на камења

  Во 1900 година, младиот слаткар од Солун, Астериос, покајувајќи се за својот грешен живот, решил да се смести во Светогорскиот манастир Дионисиј.  Како тест бил испратен во Моноксилитис, дел од манастирот на Света Гора.

 Но, неговите родители од Солун, вознемирени и преплавени од потегот на нивниот син, мрднале земја и небо за да го „спасат“, односно да го вратат на светот!  Тие дури и не се двоумеле да побараат помош од сатаната, прибегнувајќи кон магија.

 Астериос одеднаш почна да чувствува некаков притисок, како нешто да го потиштува неговото срце.  А бидејќи тој не бил неук во таквите работи, бидејќи и самиот во својот световен живот имал односи со магија, точно ги заклучил постапките на своите родители.

 Беше обземен од вознемиреност која стануваше се поинтензивна.  Од внатрешна потреба ја засили молитвата, бараше помош од Бога, со болка во „Оче наш“ го подвлече „спаси не од нечестивите“.

 Другите браќа во Моноксилит сè уште не се посомневале ни на најмало нешто.

 Едно утро, пак, по поворката, одеднаш беа засипани со камења  одозгора, од шумата!  За среќа, ниту еден од нив не беше повреден, како и ниту една од работите кои ги носеа не се оштетија.

 Оставија да помине малку време.  Некои минувачи, изгледа, имаа апетит за шеги.  Но, штом почнаа со работа, каменувањето ги однело одзади.  Потоа исплашени истрчале и се затвориле во црквата.  Не се осмелиле да излезат оттаму, бидејќи веднаш почнало каменувањето.

 По соодветно барање на управителот на уделот, Старец Доротеј, од Кариес дошла чета семениди (жандарми).  Со претреси и групни пукања од каде доаѓаат камењата, сфатиле дека не се работи за подмолни луѓе.  Така тие беа убедени дека имаат работа со невидливи непријатели.

 Потоа проговори искушеникот Астериос кој го расветли случајот.

 - Јас сум причина за злото!  Да бидам убеден, пуштете ме да излезам сам.  Тогаш ќе видите дека камењата ќе се свртат против мене.

 И навистина беше така.  Камењата без да го погодат паднале околу него.  Но, најпарадоксално беше што кога стигна во црквата Свети Артемиј, од патот што води кон светот, фрлањето камења престана за да почне повторно кога се врати во метохот!

 По ова откритие, тој бил изолиран во храмот.  Искушенивите и новите монаси биле преплашени, па старецот Доротеј напишал писмо од манастирот барајќи чамец за да го земе Астериос.

 Кога бродот пристигнал за неколку дена, младиот човек и неговиот придружник Отец Маркос од Моноксилитис, без проблем се симнале на плажата.  Но, штом влегле во чамецот, камењата пред нив почнале да врнат.

 Морнарите го повлекоа бродот на отворено, но и таму стигнаа камењата.  Најпочитуваниот отец Маркос стана, ги облече петрахелите и ги започна молитвите кон Пресветата Богородица.  Демонската енергија веднаш престана.  Така тивко стигнаа во манастирот.

 Некои скептични итци, кои биле информирани за настаните, му се потсмевале на отецот:

 - Каде се камењата?  Да, ништо не се случува!  Илузиите беа сите…

 Но, во исто време биле каменувани од камен, кој дошол од врвот на соседната кула!

 Во меѓувреме, здравјето на Астериос се влоши.  Почувствувал стегање во грлото и имал склоност кон повраќање.  Затоа и не се причестил.

 Состанокот на старешините на манастирот, кој се состанал без одлагање, одлучил да го испрати искушеникот кај познатиот духовен Отец Сава Микрагијананитис (1821-1908).  Општо верување на светогорските отци било дека молитвите на духовниот отец Сава ги камшикувале злите духови и ги бркале.

 Колибата на Воскресението, каде што живееше духовникот, помина три шокантни денови и ноќи.  Од моментот кога Астериос влегол таму, особено ноќе, почнале да се сечат огромни камења од соседните карпи, да поминуваат над и покрај колибата и со застрашувачка плима да бидат соборени во соседната бездна, кон морето.  Диви гласови ја потресоа областа.  Страшни клетви го загадија воздухот.

Отец Сава, и покрај својата старост, три дена изврши совршен пост и непрестајна молитва.  И на четвртиот му ја прочита на Астериос молитвата за истерување на демоните:

 - „Во нечист дух ... истерувам сè против неговиот Бог поради Градителот и на нашиот Господ Исус Христос... плаши се, бегај, бегај, отстапи од слугата Божји Астери... Замини во суво, пусто, необработено...“

 Тоа е тоа!  Астериос гласно кашла.  Од устата  исфрли нешто како животно, како лисица, која откако диво погледна во духот и чкрташе со забите, стана бескорисна.  Тоа јасно го видоа четворицата потчинети на ОтецСава, кои беа присутни таму, отците Онуфриос, Иларион, Петрос и Сава.

 Искушеникот се смири и дишеше со олеснување.  Благодарен, тој падна пред нозете на духовникот и ги намокри со солзи радосници.

 - Свети Боже, извикај, ти ме спаси!  Добро направив.  Ужасната тежина ме остави.  Како да ти се заблагодарам?

 Следниот ден, на Литургијата, се причести.  Отец Саввас го држел во близина два-три дена, а потоа го советувал да оди во Карие и да живее сам во ќелија со пост, будност и молитва.

 Навистина, Астериј,  го доби името Атанасиј, остатокот од својот живот го помина во скромната колиба на манастирот Кутлумуш, истакнувајќи се по својата молитва, смирение и подвиг.  Смирено заспа на 7 август 1945 година.

 

 Од книгата: Демоните и нивните дела.  Светиот Манастир Параклетос