Според Свети Игнатиј Брјанчанинов
За својата војна, или неговиот невидлив судир со човекот, особено преку грешни мисли и имагинација, паднатиот ангел се потпира на меѓусебното сродство на еден грев со друг.
Овој конфликт трае дење и ноќе, но особено станува интензивен и бесен кога се посветуваме на молитвата. Тогаш, според зборовите на отците, ѓаволот ги собира најмонструозните мисли од сите страни и ги шири над нашите души.
Прво, не потсетува на сите оние кои ни направиле неправда или навреда. Сите навреди, навреди и повреди кои ни беа нанесени, тој се обидува да ги прикаже во најзлобни бои. Тој ја нагласува потребата од одмазда и отпор против нив, барање правда, здрав разум, јавно добро, самоодржување, самоодбрана.
Очигледно е дека непријателот се обидува да го разниша самиот темел на молитвата, а тоа е простувањето и благоста, за да може самата зграда подигната на овој темел да се урне.
И тоа е она што се случува, затоа што човекот што е огорчен, и кој не му ги простува гревовите на ближниот, е целосно неспособен да се сожали или да се концентрира кога се моли.
Мислите на гневот ја расфрлаат молитвата, ја отстрануваат, како што силен ветер го расфрла семето што сејачот го фрлил во својата нива; па полето на срцето останува незасеано, а сета работа на подвижникот не дава ништо.
Општо познат факт е дека простувањето на грешките и навредите, менувањето на осудата на ближниот на добрина и милост, за да ги оправдуваме и да се обвинуваме себеси, е единствената цврста основа за успешна молитва.
Мораме да го следиме примерот и учењето на нашиот Господ, мораме да ги отфрлиме мислите за земна слава, успех и земно изобилство, мораме да ја отфрлиме радоста на имагинацијата и мислите кои ја уништуваат нашата скрушеност, концентрација и внимание за време на молитвата, што доведува до самопочит и одвраќање.
Ако се согласуваме со мислата за огорченост и осуда, со мислите и фантазиите на суетата, гордоста, среброљубието и светлината љубов, и ако не ги отфрлиме, туку останеме во нив и уживаме во нив, тогаш влегуваме во заедништво со сатаната. , а силата Божја која нè штити заминува.
Тогаш непријателот нè напаѓа со двата најсериозни конфликти: конфликтот со мислите и фантазиите и конфликтот со обесхрабрување или мрзеливост. Поразени во првиот конфликт и лишени од Божјата заштита, не можеме да се спротивставиме ниту на вториот конфликт. Ова значи, ни кажуваат Отците, дека Бог му дозволува на сатаната да нè победи додека не се понизиме.
