Што правиш толку часови во Црквата, нели ти е досадно?

Еднаш прашаа еден монах: што правиш толку часови во Црквата, нели ти е досадно?
А тој рече: Што правеше ти во утробата на мајка ти девет месеци?  Ништо.
Ти беше таму и се хранеше со крвта на мајка ти.
Ние го правиме истото.
Ние сме тука и сме хранети од присуството на Светиот Дух.
Од телото и крвта Христова.  Затоа што Црквата е Мајката која не храни.
Нежна мајка.
Духовното срце од кое се шири крвта и неговите деца се одржуваат во живот.
Црквата е тело.
Ние сме членови.
Телото е едно со Христовата глава.
Еден член на телото болува болуват и сите други.
Се слави еден член и сите други се прославуваат.
Семејството е Црквата:
Живите, оние кои се во Црквата и оние кои стенкаат надвор од неа ...
Оние кои заминаа ..., нашите заспани браќа.
А и тие што уште не дојдоа...
Неродени ..., деца на нашите деца, правнуци и правнуци, оние што ќе влезат во Црквата и оние што ќе кажат дека се надвор од неа.

Семејство

Затоа во Црквата не празнуваме туку славиме заедно.
Ние не постиме, туку постиме заедно.
Не воздивнуваме туку воздивнуваме заедно.
Ние не се молиме, туку се молиме заедно.
Работиме заедно.Ние сме едно тело.
Тоа добро го знаеа нашите баби.  Тие знаеа дека ние прво припаѓаме на Црквата, а потоа на самите себе.
Прво во Црквата, а потоа и во својот дом.
Затоа и учествуваа во нејзините потреби.
Во Црквата, во положување, во покровителство, во пост, во вечерните часови, во Тајните, во Литургијата.
Старите знаеа дека нема друг пат, бидејќи има само еден пат.  Тие знаеа дека спасот е само во Христовиот Брод, кој колку и да го погодуваат брановите и бурите, не тоне.
Старче, децата ни спијат во Црква, да не ги носиме?
Свети Порфириј инсистираше да бидат во чамецот дури и да спијат.
Црква, Ковчегот Христов!
Телото Христово!  Устата Христова!
Ковчегот во кој влегуваш и се спасуваш!
Навистина, дали имаме длабоко и правилно сознание за тоа што е Црквата?
Дали е само за недели и празници или за цел живот?
Дали е само за одредени возрасти или ја опфаќа целата личност од почеток до крај?
Што очекуваме од Неа?
Што сакаме да ни даде и што и должиме?
Дали некогаш сме се запрашале што е Црквата и што ѝ должиме?
Отците велат дека Црквата е голема болница која дежура дваесет и четири часа, две илјади години.
Дежурна болница за сите.  За осигурениците и неосигурените.  За богатите и за сиромашните.
За познати и анонимни и маргинални луѓе.
Одлична болница во која секоја болест се третира длабоко, заразна и смртоносна.
Голема болница во која одиш болен и излегуваш здрав.
Доаѓаш како прогонител, а заминуваш како Апостол, како Павле.
Влегуваш како грешник и излегуваш како Светителка, како Света Марија Египетска.
Влегуваш како волк и стануваш како јагне, како Свети Мојсеј од Етиопија.
Влегуваш како мртовец во распаѓање и даваш отпор четири дена, како Лазар!
Затоа што во Црквата нема смрт.
Нема мртви.
Црквата е земја на Живите каде што е Животот и вишокот на Животот, односно Христос!