Ангелите ги поткадуваат и мирисаат Божјите избраници

Едно утро Свети Андреј Христијанин (9-10 век), седејќи во еден агол, го слушал своето духовно чедо Епифаниј како го чита говорот на големиот Цар.

Додека траеше читањето, мирисот се излеваше како скапоцен парфем. Кога заврши читањето, мирисот се изгуби. Изненаден, Епифаниј му се обратил на светителот:

- Објасни ми, те молам, каков мирис беше тој?

А Светителот, гледајќи го оној што го шири мирисот, одговори:

- Овде се собраа ангелите Господови, чедо мое. Имено, еден, сакајќи да ги почитува зборовите на Светиот Дух, нè потсетува на радост.

Изненадувањето и прашањето за Богојавление го достигнаа својот врв. Затоа Светителот подетално продолжи:

- Во три случаи, ангелите ги кадат и мирисаат Божјите избраници: Прво, кога ги читаат Светите книги, потоа ги заокружуваат за да слушнат и тие. Второ, кога се молат и разговараат со Бога, тогаш се молат заедно со страст. Трето, кога ќе трпат маки, болки и казна поради љубовта Божја, тогаш ги кадат и ги поттикнуваат на подвигот на благочестието. За последниот случај ќе ви ја кажам следната приказна:

Еднаш, злосторникот Јулијан, почнувајќи да се бори против Персијците, отишол во Дафне (предградие на Антиохија) да му принесе жртва на богот Аполон. Тој сакаше да добие амајлија за исходот на војната. Но, демонот, кој живеел во статуата, не можел да пророкува, бидејќи таму биле посмртните останки на светиот маченик Вавила и тројца младенци.

Злосторникот им наредил на Антиохијците да ги преселат без страв. Потоа ги подигнаа телата на Светителите и тргнаа пеејќи:

Кога царот го слушнал тоа, налутено наредил да ги уапсат оние што ја следеле поворката. Меѓу нив уапсиле и петнаесетгодишно момче Теодор. Го покажале на царот и тој наредил да го обесат на дрво и да му го растргнат месото. Така обесен претрпе многу мачење. Кога се стемни, го соблекоа и го фрлија во затвор.

Таму остана неколку дена, додека не ја примија веста дека кралот загинал во војната. Тогаш Теодор бил ослободен и се вратил дома. „Наш сакан Теодор“, го прашале неговите роднини и пријатели, „како се чувствуваше кога те спуштија од дрвото?

Тој одговори: „На почетокот многу страдав. Но, тогаш пред мене се појавија четворица млади луѓе со убави лица и бели униформи. Еден држеше блескав мијалник. Другиот со златен сад со парфем со смирна слична на масло од ружа (миро). Останатите двајца ги задржаа белите чаршафи превиткани на четири. Едниот празнеше миро во мијалникот и, како што испаруваше, чувствував со секој здив како неговиот мирис се шири на сите мои екстремитети и ја неутрализира ужасната болка. Потоа еден од нив ќе ми натопеше крпа во мијалникот и ќе ми го ставаше долго на лицето, со тоа задоволство да можам да ја заборавам болката . Кога зеде првиот, вториот беше спремен и го стави своето. Така продолжи додека џелатите не ме изнесоа од шумата. Но, тогаш ме напуштија ангелите и бев тажен бидејќи бев лишен од тоа слатко задоволство.

Од книгата: ПОЈАВИ И ЧУДА НА АНГЕЛИТЕ