Како Отец Јован Крестјанкин го причестуваше „погрешниот“ човек што умира

Ова беше во доцните 1940-ти.  Неодамна хиротонисаниот отец Јован, сè уште многу млад свештеник, се задржа во црквата Рождество Христово во Измаилово  и не можеше веднаш да оди на повикот - да се причестат болните.  Кога дошол, се испоставило дека таа не го чекала, починала.  Наместо причест, тој ѝ го отслужи првиот помен за починатите.

Отецот беше вознемирен.  Ќерката на старицата го тешела, бидејќи секојдневно ја причестувале мајка му.  Враќајќи се од кај покојникот, отец Јован помислил: не е ли тој самиот виновен што немал време да стигне и да ја најде жива?

Него од мислите го извади една жена која стоеше на портата од куќа, покрај која поминуваше отец Јован.  Беше облечена набрзина, очите и се наполнија со солзи. Отецот облечен во обичен шинел, под кој беше набиено расото, изгледаше како лаик.  Тој и пришол на жената и сочувствително ја прашал: „Што се случило?  И таа, погодена од тага, искрено зборуваше за својот син на умирање. Голема тага на мајката била што тој никогаш не отишол на исповед и не се причестил.

Отецот веднаш изрази желба да разговара со младиот човек.  Без да се соблече, за да не го засрами човекот со своето достоинство, седна до него и почна да зборува и тоа многу деликатно, без да допира лични теми.

Зборуваше за тежината на животот без вера, за она што е навистина важно во животот и дали има нешто во него што не поминува, не завршува?  Ниту свештеникот, ниту пациентот не воделе сметка за времето.  Наскоро тие веќе зборуваа како блиски луѓе.  И од некаде младиот човек зеде сила, почна да зборува за себе, за своите грешки, заблуди, гревови.  Надвор беше темно, а само кандилото на иконата го осветлуваше тивкиот разговор на двајца млади луѓе.  Се согласивме со тоа што младиот човек рече дека сака да се причести.

Зад преградата се слушаа мајчински липања, но тие беа солзи радосници.  Отец Јован го отвори палтото, го фрли на стол и се појави пред болниот, свештеник со Светите дарови на градите.  Немаше потреба да се повторува признанието, се излеа во разговорот.  Откако ја прочитал отпусната молитва, отец Јован го причестил болниот.

Тоа е она што беше Божјата промисла.  Не на една старица, верничка и често причестена, туку на еден млад човек, Господ го повика со Светите Дарови!  Тоа беше одговорот на солзите и молбите на мајката.  А утредента, утрото, во црквата кај отец Јован дојде мајката на довчерашниот пациент и го повика свештеникот до ковчегот на нејзиниот син. 

                                               Отец Јован Крестјанкин како млад свештеник