Еден побожен свештеник, современик на Свети Василиј Велики, поради околностите станал позадолжен, а доверителите почнале да ги парите од свештеникот за долгот, принудувајќи го да побара помош од познат сосед кој бил трговец. Откако го слушнал неговото барање, трговецот му дал на свештеникот 500 златници за да го исплати долгот, а за возврат свештеникот му ветил дека ќе го споменува во проскомидијата, заедно со неговите роднини, за здравје и мир во текот на неговиот живот.
Трговецот се надевал дека свештеникот ќе живее долго и ќе се моли за него и за неговите роднини на секоја Литургија, а со тоа ќе добие сатисфакција за своите пари. Но, свештеникот успеал да служи само една литургија, во која ги спомнал својот добротвор и неговите роднини, а набргу потоа се разболел и умрел по долго боледување.
Откако дознал за смртта на свештеникот, трговецот бил многу тажен и страдал поради загубата на парите, бидејќи свештеникот можел да служи само една Литургија, која трговецот не ја очекувал, туку се потпирал на долгиот живот на свештеникот и неговиот молитви, и затоа му дал 500 златни монети. Почнал да ја вознемирува вдовицата презвитера да му ги врати парите. Вдовицата одговорила дека нема пари, а и да ги има, се потрошени за време на боледувањето на свештеникот, а сега нема ништо. Трговецот, игнорирајќи ги зборовите, ги побарал неговите пари и ѝ се заканил со суд.
Жената се сврте кон Свети Василиј Велики и му ја раскажа приказната на светителот. Слушајќи ја,Свети Василиј Велики рекол: Утре ќе служам Литургија, дојди кај мене со трговецот и донеси вага, на која ќе измериме честичка одвоена од просфората за здравје и спас на неговите блиски и како колку што тежи честичката на просфората, толку злато трговецот ќе стави на другата половина од вагата и со тоа злато ќе ви ја плати Литургијата што ја изврши покојниот свештеник“.
Жената отиде кај трговецот и му ги кажа зборовите на Свети Василиј. Трговецот се израдувал и следното утро отишол во храмот, носејќи со себе вага и злато. Свети Василиј направи проскомидија,и една честичка одвои за здравје и спасение на слугите Божји и ја стави на вага, а трговецот стави злато од другата страна на вагата.
Како што трговецот ставал злато на вагата, честичката го надминувала златото, а колку повеќе злато ставал трговецот на вагата, толку повеќе честичките што Свети Василиј Велики ги одвоил од просфората го надминувале златото. Трговецот, гледајќи ја големата благодат на чудото, се исплашил, но и се покајал и затоа побарал прошка од Свети Василиј Велики и од презвитерата на покојниот свештеник и не сакал повеќе да му ги вратат парите.
