Сеќавање на Љубовта, Благодарноста, Почитта, Разбирањето и Довербата.

 На крајот од едно поле, Љубовта и Oсаменоста стоеја и гледаа заљубен млад пар. Осаменоста и рече на Љубовта:

- Се обложувам, дека ќе ги разделам.

Љубовта возвраќа:

- Почекај малку! Дај ми шанса да проверам само една работа кај нив, а после тоа можеш да одиш кај нив онолку пати колку сакаш.

Осаменоста се согласи. А Љубовта им пријде на заљубените, ги допираше, ги гледаше во очи и го гледаше сјајот во нив.

Се врати назад и ѝ рече на Осаменоста:

- Ајде, сега ти е редот!

- Не, - одговори Осаменоста - Сега ништо не можам да направам, сега нивните срца се исполнети со љубов. Ќе дојдам малку подоцна.

Поминало извесно време и Осаменоста застанала крај куќата на таа заљубена двојка и видела млад татко и млада мајка со новороденче. Осаменоста се надеваше дека љубовта дотогаш ќе ги напушти и, нестрпливо исчекувајќи, го пречекори нивниот праг. Но, гледајќи во нивните очи, таа виде само Благодарност.

Тој се сврте назад и рече:

-Ќе дојдам подоцна...

Помина многу време и осаменоста повторно се појави на нивната врата и ги слушна гласовите на децата. Таткото штотуку се вратил од работа уморен, а мајката ги заспивала децата. Осаменоста повторно се надеваше дека овој пат ќе успее да ги раздели, бидејќи како што рече: „Помина толку долго и Љубовта и Благодарноста досега требаше да ги напуштат нивните срца“. Но, гледајќи во нивните очи, таа сега виде Почит и Разбирање во нив.

„Ќе дојдам подоцна“, рече овој пат и се сврте и замина.

Помина многу време повторно. А Осаменоста, како и обично, уште еднаш се појавува пред домот на заљубените. Забележела сега дека нивните деца веќе пораснале. Татко им објаснувал нешто на синовите, а мајката подготвувала вечера во кујната. Гледајќи во нивните очи, Осаменоста повторно се разочара, гледајќи го овој пат во нив Довербата.

Помина многу време одтогаш. И Осаменоста уште еднаш застана покрај истиот дом. Сега забележа дека внуците излегуваат од дома, а тажна старица седи покрај каминот. Осаменоста ја погледна и триумфално рече:

- Тоа е тоа, конечно дојде мојот момент!

Потоа сакаше да ја погледне во очи и да се увери, но старицата веднаш стана и излезе од куќата. Осаменоста ја следеше. Наскоро, една млада девојка, сега стара жена, пристигнува на гробиштата и седнува до гробот. Тоа беше гробот на нејзиниот сопруг.

„На крајот на краиштата, изгледа како да доцнам“, рече Осаменоста. - Времето го заврши она што беше моја задача.

Дури тогаш Осаменоста се загледа во расплаканите очи на старицата и во нив за прв пат виде СПОМЕН: Сеќавање на Љубовта, Благодарноста, Почитта, Разбирањето и Довербата.