Дали има луѓе кои живеат од болката на другите?

 

Дали има луѓе кои живеат од болката на другите? Да има. Има ли луѓе чија единствена радост е да ги уништат животите на другите? За жал ги има и ни се премногу блиски.

Вчера го гледав шпанскиот филм „While you sleep“ (на грчки „The Porter“). Еден млад човек е обземен од недостаток на радост.

Неговиот живот е пекол поради недостаток на смисла. Единственото нешто што го задоволува е тоа што ги повредува другите луѓе. Се храни со мизеријата на другите. Не поднесува да гледа среќни и успешни луѓе. Таму каде што ќе ги сретне смеата и убавината, тој сака да ги истреби. Тој прави сè додека ја гледа солзата во очите на другиот, сè додека го гледа скршениот живот на другиот.

Немој да ми кажеш дека не ја препознаваш оваа улога кај многумина од нас. Веројатно и кај нас. Затоа што другите не секогаш ни штетат нас, туку ние им правиме штета на другите.

Во Црквата има луѓе кои се радуваат на туѓа грешка. Каде што падот и гревот на нивниот брат не само што не ги наведува на молитва и солзи, туку, напротив, им носи радост и задоволство. Повеќе уживаат во пеколот на другиот отколку во нивниот рај.

Тоа се луѓе кои те обвинуваат, клеветат, те чекаат во аголот со прстот на чкрапалото и те погубуваат при првата грешка. Тие копаат во вашиот живот, ги откриваат вашите гревови, рамнодушни се кон болката што ќе ви ја предизвикаат со своите коментари и текстови, со несериозни наводи и лажни вести, сето тоа се манифестации на една изопачена психа која живее и се храни со превирања, напнатост, зло и болка. Темнината што живее во нив се протега на секое нивно дејство, без разлика колку добро се обидуваат да се сместат на прозорецот од својот јавен живот.

Тие обично го имаат профилот на „доброто дете“ или „добриот човек“ кој е потребен за да се активира планот за истребување на другите. Кој би ја отворил вратата на човек кој држи нож? Најчесто, вашиот џелат држи цвеќиња и џелатот слатко ви се смее пред последниот удар.

Но, вие ги разбирате по погледот во чиј сјај има длабок мрак. Тие се опседнати, делириум и често се повторуваат. На крајот на краиштата, тоа што тие „врескаат“ не е вистината, туку нивната болест.

Тие имаат контрадикторен, лажен и многу конфликтен живот. Затоа безмилосно ги мразат другите затоа што не можат да се поднесат. Омразата кон другите е омраза кон себе, кон сопственото Јас, кое тие никогаш не го прифатиле или сакале.

Немојте да мислите дека овие луѓе се крволочни чудовишта. Не, напротив, носат одела и вратоврски, здолништа и штикли, ги има и во град и на село, и во маало и во нашиот дом и храмови. Многу пати во самите нас.

Ниту другите, овие светски „грешни“ луѓе, кои се далеку од Црквата. Напротив, многу од нив се во Црквата и високо го држат нејзиното знаме. Тие се научници и писатели, пејачи и теолози, свештеници и мирјани, книжевни и религиозни луѓе, но лишени од Божјата благодат.

Не е доволно да се оди во Црква, не е доволно да ги држиш нејзините правила и закони, ако сето тоа не те преобрази во човек на светлината, радоста и љубовта.

Само затоа што одите во Црква не значи дека сте станале член. Односно телото Христово. За да постои Црквата, таа мора да се конституира. Затоа, нема да најдете дефиниција од Светите Отци за тоа што значи Црква. Затоа што не се одредува, туку се живее.

Така ние не одиме во Црква , туку во Храм, за да ја реализираме Црквата во Светата Евхаристија. Црквата се остварува во Светата Литургија, во благодатта на нашиот Господ Исус Христос, во љубовта кон Отецот и заедницата на Светиот Дух. Таму учиме едниот да го сака другиот и да го интегрира нашиот живот со животот на другиот. „Да се ​​сакаме еден со друг, за да можеме едногласно да исповедаме: „Татко и Син и Светиот Дух, Троица едно и неразделно“.

Не можеш да признаеш дека веруваш во Бог ако не го сакаш својот ближен. Затоа, единствениот критериум за нашиот црковен идентитет е љубовта. Во тајната на Црквата и на Бога учествува само оној кој љуби.

Црквата не е идеја што ја браниме, туку присуство што го вкусуваме. Таа е Христос кој ја открива единствената вистина дека нема Бог освен љубовта. Кој не вкусил љубов, никогаш не го вкусил Бога.

Отец Хараламбос Пападопулос