Но зошто децата страдаат за гревовите на своите родители?

 

Пред многу години, во едно село живеел еден млад човек кој од мали нозе копнеел да се подвизува. Сепак, тој имаше некои тешкотии; беше неук, пелтечеше, слабоумен. На 40-годишна возраст успеал да ја исполни својата тајна света желба. Го напушти селото и талкаше од место до место, стигнувајќи до еден пуст остров, каде што најде еден стар подвижник кој му го утеши срцето и тој стана негов послушник.

Зачудено гледаше кога старецот се моли, целиот свети, а особено кога молбено и со солзи вели: Господи, помилуј ме!

И стариот подвижник бил неук, но неговиот совет бил драгоцен, полн со мудрост, а сиот негов духовен напор бил да го научи послушникот да се моли со Господи, помилуј ме!

На последниот ден од својот живот, старецот му ја дал на својот послушник својата грубо истрошена облека, легнал, се прекрстил и трипати велејќи: Господи, помилуј ме, и неговата преподобна душа полета кон рајот.

По смртта и погребот на својот старец, искушеникот живеел сосема сам на напуштениот остров како подвижник и исихаст во една пештера, следејќи го истото молитвено правило што го добил од својот старец.

Така поминаа 30 години без никој да го види.

Со текот на времето, поради пелтечењето и слабиот ум, тој ги заборави зборовите на молитвата и во молитва рече: Господи, не помилуј ме. Меѓутоа, неговото срце беше целосно посветено на Бога, па солзи му течеа од очите додека се молеше дење и ноќе со нежност и скрушеност, повторувајќи илјадници пати: Господи,не помилуј ме.

Една пролет,еден брод се закотви во близина на островот. Еден од неговите патници бил епископот од таа област, а капетанот за да го одмори и да го израдува, го качил на брод и отишол на островот да се прошетат.

Таму здогледале патека, по која тргнале и стигнале до една пештера, каде што внатре ја слушале мачната молитва на подвижникот, кој постојано велел Господи, не помилувај ме!.

Владиката се приближи и виде еден стар скелетен подвижник, со вдлабнати очи, клекнат и целиот во сјај – како се моли и да плаче.

Владиката срамежливо се обиде да му каже дека неговата молитва е погрешна и дека треба да каже: Господи, помилуј ме!

Подвижникот се засрами, мислејќи дека 30 години си ја повредува душата и се расплака, молејќи го епископот да го научи правилно да ја кажува молитвата. Тој со почит доволно долго се обидуваше да си го „среди“ јазикот и да каже: Господи, помилуј ме!

При неговото заминување, подвижникот го придружуваше до брегот, повторувајќи со него Господи, помилуј ме!, за да не ја заборави молитвата.

Бродот замина, а подвижникот го следеше со очите, постојано велејќи Господи, помилуј ме! Но, не поминаа ни помалку од пет минути и пустиникот заборави на Господи, помилуј, се изненади и збуни !!!

И сега што ќе правам? - и прсна во солзи. Во очај ја фрли својата парталава наметка во морето и таа отплови кон бродот.

"Дух!" Дух! викаа морнарите во ужас.

Слушајќи го плачот, епископот се качи на палубата и го виде подвижникот, кој му викна:

Како да се молам? Што да кажам, Владико?

А тој возбудено му одговори:

Што и да кажеш, кажи, дете мое! Ова е најдобрата молитва за твојата душа. Прости ми и помоли се за мене. . .