„Да, овие зборови како мелем ја допреа мојата болна душа и го почувствував Самиот Бог, давајќи ми одговори… Слава му на Бога!“

 Еден скитник монах отишол во Црква да се помоли.

Но, наместо свештеникот, видел демон како проповеда, облечен во свештеничка облека.
Монахот  повнимателно започна да го следи говорот на демонот за да го фати во неговиот погрешен збор, каде тој лажеше.
Но, демонот зборувал исто како во Светото писмо, ги употребил сите вистински зборови, без да менува ништо.
И така правеше до крајот на проповедта.

Проповедта заврши и народот се распрсна по работата, повторно рамнодушен.
Тогаш монахот му пришол на демонот и му рекол:
- Те препознав, ти си демон!
„Добро сфативте“, одговори тој.
„Знаеш, внимателно те слушав и сакав да те фатам во нешто што не е во ред, но се што кажа беше точно и многу теолошки поткрепено“, рекол монахот.
„Се трудев колку што можев“, одговори поласканиот демон.
- Тогаш која е твојата демонска тајна? праша монахот со посебно прашање.
- Иако не ми одговара, ќе ви кажам, мојата тајна не е во зборовите туку во начинот на кој ја кажав мојата проповед.
- Тоа е?
- Но, не сфати? Му зборував на светот ладно, со дрвен јазик, без љубов и сочувство во срцето. И поради ова знам дека овие луѓе ништо не добиле од Црквата и нема да задржат ништо од она што го слушнале. Тоа веќе ми е доволно – објасни злобниот, нечист и нечовечки демон…

Навистина, колку пати сме почувствувале дека истото се случува во нашите Цркви... Колку особено треба да бидат внимателни свештениците и проповедниците за да не паднат во оваа демонска замка, водејќи ги верниците по погрешни патишта!
Да, проповедањето мора да биде составен дел на секоја тајна, така што секој верник кој е жеден да го слушне Божјото слово може да има духовна корист. Но, дури и кога е воспоставено да се проповеда во нашите Цркви, кој дух ги насочува зборовите на говорникот? Дух на себично, ладно енциклопедиско знаење или дух на смирение, љубов, сочувство, милост и болка, за спасение на сродните души?
Многупати, два збора на Христовата Љубов, кои доаѓаат од длабочините на понизното срце на неписмен свештеник, се доволни за да се исповеда душата:
„Да, овие зборови како мелем ја допреа мојата болна душа и го почувствував Самиот Бог, давајќи ми одговори… Слава му на Бога!“