Конечно го најдов патот!...


 


Конечно го најдов патот!


Никој не ме задолжил да ги следам животите на другите. Никој во мене не ја препознал должноста да го контролирам моралот на моите браќа и да се стремам да ги водам кон живот според Христос користејќи физичко или духовно насилство. Никој не ми простува за мојата неодговорна подготвеност да дејствувам без да ја почитувам слободата на избор што ја имаат другите или да истражувам и коментирам за нивните гревови. Светиот Јован Златоуст ме опоменува: Да ги набљудуваме со голема скрупулозност гревовите на другите и да ги следиме своите со голема негрижа, ова е причината за секое зло. Но, ние мора да го правиме спротивното. Не смееме да ги заборавиме сопствените гревови, а не смееме ни да помислиме на туѓите. Конечно го најдов патот!


Многу христијани, кои сакаат да се сметаат за свесни, во својот напор да ги водат своите ближни по Божјиот пат, на наивен и нетеолошки начин ги објаснуваат непријатните работи што им се случуваат. Тие обично ги припишуваат на своите гревови и ги карактеризираат како казни од Бога. Оваа тактика е погрешна, бидејќи никој не може да го знае планот на Бога, кој го спасува животот на секој човек на таен начин и секогаш за негов духовен интерес. Она што секој треба да го направи е да се восхитува на мудроста Божја и да биде трогнат од неговата милосрдие.


Има многу настани во мојот секојдневен живот, кои понекогаш се пријатни и сакам да траат, а понекогаш непријатни и сакам брзо да поминат. Секогаш се сеќавам на пријатните, додека ги заборавам непријатните. Во духовниот живот, сепак, работите се менуваат. Таму морам да ги заборавам моите радосни достигнувања и постојано да се сеќавам на моите гревови што ме натажуваат. Нешто, секако, што не сум го постигнал. Јас продолжувам, бедниот, да се потсетувам на моите духовни достигнувања, кои обично се имагинарни, и се радувам на мојот напредок. Така почнувам да чувствувам дека се приближувам до Светите, дека сум голем и се издвојувам од другите луѓе. И ова е мојата голема слабост, која станува уште поголема, како што ги заборавам моите гревови и моите слабости. Светиот Јован Златоуст вели дека како што е добро да се сеќаваме на нашите гревови, така е добро и да ги заборавиме нашите достигнувања, бидејќи сеќавањето на нашите достигнувања го потиснува умот и нè смирува. И додека нè прави мрзливи, нè прави неспремни.


Отец Дионисиос Тацис



Comments