Навистина… кога последен пат се молеше?

 Навистина… кога последен пат се молеше?

И не мислам на молитвата, на тој брзоплет знак на крстот што го направи или на двата оскудни збора што ги кажа пред да легнеш.

Кога навистина си се помолиl?

Барајќи милост и просветлување?

Кога клекнавте, застанувајќи да се справите со останатото, и се помоливте со покајание, со пофалба, со смирение?

Да не се збунуваме...

Можеме да читаме и да знаеме многу за теолошки прашања.

Можеме да бидеме во тек со сите црковни настани.

Можеме да правиме екскурзии до манастири.

Можеме да разговараме со духовни луѓе.

Можеме редовно да одиме на црква…

Можеме да палиме дваесет свеќи и десет маслени ламби на нашиот иконостас; можеме да кадиме темјан седум пати на ден во нашиот дом…

Но, ако немаме молитва во нашите животи, тогаш не треба да очекуваме духовен напредок.

Едно е да читаш за некого или да дознаеш за нечиј живот, а друго е да имаш комуникација со него.

Молитвата е она што нè доведува во директна комуникација со Бога. Таа е А и Ш на нашиот однос со Бога.

Човек кој не се моли нема никаква врска со Бога. Тој може да знае за Бога или да каже дека верува во Бога, но нема никаква врска со Бога.

Заедничка карактеристика на нашите светители е молитвата. Без разлика дали во пустината или во светот. Без разлика дали во пештери или во палати.

Тоа не е молитва за нашите итни потреби. Но, за жал, ова се случува затоа што нашиот поглед на Бога е погрешен.

За жал, ќе се молиме само кога нешто ќе тргне наопаку во нашите животи. И ова покажува дека само тогаш се сеќаваме на Бога. И токму тоа докажува дека не сме загрижени за нашето спасение, туку за нашата земна благосостојба.

Свети Порфириј рекол: „Во мојата молитва не барам да бидам добро, туку да бидам добар."

Гледаш?

Бараме да бидеме добро, да се чувствуваме добро, но не бараме да бидеме добри, дури и ако тоа нè чини.

Одиме кај духовникот и бараме магични решенија. Тој ни вели да ја вклучиме молитвата во нашите животи, а ние се налутуваме на тоа.

Ги молиме отците да се молат за нас, но ние не се молиме за себе!

Која е поентата?

Да бидеме добро или да станеме добри?

Да бидеме среќни или да станеме свети?

Да бидеме сакани или да сакаме?

Да ни биде земен живот небесен или да бидеме спасени вечно?

Кои се нашите приоритети?

Тие јасно се покажуваат преку тоа дали се молиме и како се молиме.

Сè друго се наши измамнички илузии.

Значи, кога последен пат се помоливте?

И ако се молите, што велите и што барате?

Не ми одговарајте.

Размислете за тоа и одлучете што сакате.

Не те обвинувам за тоа што сакаш, тоа е твое право.

Но, ти велам дека човекот кој е загрижен за своето спасение ја има молитвата во центарот на својот живот.

Без молитва нема духовен живот...

Молитвата е засолниште на христијанинот. Таму тој наоѓа одговори, мир, надеж, утеха, милост. Бидејќи таму го наоѓа Христос. Таму доаѓа Благодатта на Утешителот и ја осветлува нашата темнина, го преобразува нашето срце, му дава друга перспектива на нашиот живот.

Молитвата е здив на животот, одмор на душата, тајна и мистериозна нераспадливост на пропадливото.

Таа е откровение на вистината, искуство на вечноста, мајка на солзите, основа на покајанието, потпора во тагите, дело на ангелите, израз на пофалба и благодарност, отпор кон искушенијата...

Во тишината на молитвата се случија најголемите чуда, најголемите откровенија и богојавувања.

Оние што ги доживеале и ги доживуваат некои луѓе што се молат, а не ни се привлечни за око...

Архимандрит  Павлос Пападопулос