Зарем самото име на постот и празникот со кој завршува не ни сугерираат кои книги би биле најдобри за нас да ги практикуваме во ова време?
Православието е богато со пости. Слава му на Бога! Тие треба да се исполнат. Но, постојат прашања за исполнувањето. Што е главното во овој – апостолски – пост? Еве го Великиот пост, десеток од деновите во годината, односно обид самиот живот да се донесе на олтарот. И тоа е исто така подготовка за Велигден, еден вид доброволно распнување заради последователната велигденска благодат. А што е Петров пост?
Историски гледано, тоа е „компензаторно“, односно неопходно за луѓе кои не го носеле благословениот товар на Великиот пост. На пример, некое лице било болно или било на долго патување. Потоа, откако ги уживало празниците и живеело до крајот на Педесетница, мора да му го донесе својот десеток на Бога. Ова е внатрешната историја на потеклото на Петровиот пост.
Потоа, со текот на времето, според законите на цветањето и растот на животот, ова примарно семе станува обраснато со дополнителни значења. И сега можеме да чуеме дека Петровиот пост е воспоставен по имитација на Христовите ученици. Тие, тргнувајќи да проповедаат низ целиот свет, биле зајакнати со молитва и пост, и ние мора да ги земеме двата вида духовни оружја во наши раце и да се бориме најдобро што можеме.
Ми се допаѓа ова вообичаено толкување. Едноставно не ми се допаѓаат прашањата „што можам да јадам?“ А ми се допаѓаат рецептите за велигденски јадења, само ако ги нема премногу и ако не им стигнуваат во прв план, како некое суптилно востоличување на лакомоста над наводно постотната личност.
Летото е тука. Треба да јадете повеќе зеленчук, овошје. Самата природа повикува на леснотија. Но, важно е да не заборавиме дека човекот не може да живее само од леб, односно од земска храна. Тој живее целосно ако, покрај лебот, јаде „секој збор што излегува од устата Божја“. Што треба да јадете во деновите на Апостолскиот пост?
Зарем самото име на постот и празникот со кој завршува не ни сугерираат кои книги би биле најдобри за нас да ги практикуваме во ова време?
Четиринаесет Павлови посланија, две Петрови посланија и Книгата Дела Апостолски, во која Петар и Павле се главни ликови - еве го одговорот на прашањето „што ќе јадеме за време на Петровиот пост?“ Седумнаесет јадења. Ова не е само поставена маса. Ова е кралски оброк со четири или пет јадења.
Мистичниот страв од присуството на суво млеко во колачињата е во нашата крв. Но, љубовта кон осаменоста со отворена Библија пред нашите очи не е во нашата крв. Оваа љубов мора да се всади во нашата крв, мора да се негува и вкоренува во самите длабочини на нашиот духовен организам. Ова е задача за целата црква. И не можеме ни да замислиме колку благослови можат да се родат од ова во иднина.
Можете да читате малку по малку. На пример, станете наутро, прочитајте два пасуса, а потоа размислете за она што сте го прочитале на пат кон метрото или автобусот. Можете да носите мали изданија од Новиот завет со вас и во погодно време дајте храна на умот и радост на срцето.
Младите луѓе, оние кои се родени со слушалки и се добро упатени во модерната технологија (постарите луѓе тешко се справуваат со ова) можат да го преземат Псалтирот или Апостолските посланија на преносни уреди и да ги слушаат кога сакаат.
Значи, гледате млад човек со слушалки на улица, мислите дека веројатно слуша некаков „Acid “ и мрморите под нос од навика. И во тоа време тој е поучен од коментарот на Посланието на апостол Павле до Колосјаните. Чуда!
На еден или друг начин, малку по малку или во големи делови, редовно или повремено, гласно или тивко, сите сме должни да го читаме Светото писмо. Целта на оваа практика е „да биде Божјиот човек целосен, целосно опремен за секое добро дело“.
Ги познаваме Петар и Павле по име. Но, многу малку луѓе ја чувствуваат нивната блискост кон себе. Кога некој внимателно ги чита апостолските списи, пламениот дух на учениците Господови, приближувајќи се, го загрева човечкиот дух. Тие, апостолите, мора да бидат поврзани со нас. Ова сродство се наоѓа на патот на вредно и постојано проучување на нивните списи.
Па, вистинскиот плод на добро поминатиот Петров пост треба да биде чувството на синовска блискост со Петар и Павле. Кога ќе пеат на службата: „Петар и Павле, кои дојдоа заедно од Рим, укрепете нè“, тогаш лицето што стои во црквата одеднаш ќе почувствува дека неговото срце ги познава овие луѓе. И тогаш ќе повтори по хорот: „Откако дојдовте заедно од Рим, укрепете нè“.
Протоереј Андреј Ткачев