Зошто Господ плачеше. Лазарева сабота

  Зошто Господ плачеше. Лазарева сабота

Јован 11:1–45

Евреите 12:28-13, 8

Денес се сеќаваме како Господ го Воскресна Светиот праведен Лазар. Тој беше брат на Марта и Марија, за кои слушаме на сите празници во Божиќниот пост. Господ беше надвор од Јудеја кога „сестрите испратија да Му речат: Господи!  Оној што го сакаш е болен“. Патем, Евангелистот дополнително потврдува: „Исус ги сакаше Марта и нејзината сестра и Лазар“. Јован Богослов, исто така, зборува за себе како ученик, „кого Исус го сакаше“ ( Јован 13:23 ). Но, дали Бог, Кој е љубов, Кој заповеда да се љубат непријателите, може некого да сака, а некого да не сака? Очигледно, поентата е дека секој христијанин мора да разбере и да чувствува дека Господ го сака најмногу од сè. Марта и Марија, како Јован Богослов, сами ја открија оваа тајна. Затоа испратија да му го кажат тоа.
Исус доцнеше два дена. И дури кога Лазар умре, Тој им „рече на учениците: да одиме пак во Јудеја“. Учениците за овој предлог беа без ентузијазам: „Раби! Колку време Евреите бараат да те каменуваат, а ти пак одиш таму? Исус рекол дека Лазар „заспал“, и тие побрзале да го зграпчат: „ако спие, ќе се разбуди“. И само кога Исус директно рекол дека умрел, но сепак мора да оди, Тома го изразил расположението и очекувањето на учениците: „Ајде да одиме и ќе умреме со Него“.
И така, Господ доаѓа во Витанија. Марта, кога слушна дека доаѓа, побрза да го пречека и рече: „Господи! Да беше ти овде, мојот брат немаше да умре“. Има срам во овие зборови, бидејќи таа знаеше дека Господ не отиде веднаш. Но Марта сè уште верува во Неговата моќ: „Но, уште сега знам дека што и да бараш од Бога, Бог ќе ти даде“. Меѓутоа, на Исусовото ветување дека нејзиниот брат „ќе Воскресне“, таа одговара: „Знам дека ќе Воскресне“, но тој ќе Воскресне „на последниот ден“. Таа верува дека Исус е „Божјиот Син што доаѓа во светот“, но не може да замисли дека мртовец од четири дена ќе Воскресне! Меѓутоа, Марта и се јавила на Марија. Марија дојде со истото како Марта: „Господи! Да бевте овде, брат ми немаше да умре“. Исус веќе не зборува со неа, како што зборуваше со Марта, не бара вера, бидејќи таа е во неизмерна тага.

Дојдоа до гробот. Исус наредил каменот да се тргне од влезот на гробот. Марта, верна на својата трудољубивост, се обидува да предложи: „Господи! Веќе смрди; четири дена е во гробот“. Господ, откако му заблагодари на Отецот, „извика со силен глас: Лазаре! Излези. И мртовецот излезе, врзан со рацете и нозете со погребни постелнини, а лицето му беше врзано со шамивче. Исус им вели: одврзете го, пуштете го. И - каква неверојатна глетка беше кога роднините, гледајќи на почетокот целосно завиткана мумија пред себе, отстрануваат крпа по крпа, постепено откривајќи ги драгите, живи црти на нивниот сакан брат и пријател!

Но, да се вратиме за момент, каде што учениците се пред гробот во страв од идните опасности; и плачливи сестри и сочувствителни пријатели на покојникот. Има таква тага и очај околу тоа што дури и Исус, Кој знаеше и што ќе направи сега, и фактот дека „оваа болест не е за смрт, туку за слава Божја“, и „Самиот беше ожалостен во духот“, и „плачеше“. Прекрасно! Божественото знаење дека животот ќе ја победи смртта не ја елиминира човечката тага и сочувство. Исус е и совршен Бог и совршен човек. И ниеден нормален човек не може да се навикне на смртта, не може да ја смета за природен закон, иако го опфаќа секое живо суштество. Да, човек нема право да се навикнува на тоа, бидејќи „Бог не ја создаде смртта“. Оние кои се навикнати на тоа не очекуваат победа над неа. И Господ Исус Христос, како вистински Човек, плачеше за туѓа смрт, а пред своите се молеше до крвава пот. Затоа Тој како вистински Бог ја победи смртта.

Протоереј Вјачеслав Резников