ЗОШТО НЕКОЈ ГО МЕНУВА ИМЕТО КОГА СЕ ЗАМОНАШИ?

 ЗОШТО НЕКОЈ ГО МЕНУВА ИМЕТО КОГА СЕ ЗАМОНАШИ?

На побожните монаси кои ветуваат дека ќе живеат доблесен живот им се менува името.
Тоа се прави од две многу важни причини:
Првата причина е целосното откажување од претходниот живот и постојаното потсетување на неговата промена, и второ, да имаме пример за Светителот во текот на нашиот живот, чие име го носиме.
Промената на името ни помага да заборавиме на минатото и постојано не потсетува на промената што се случила кај оној што го променил начинот на живот и на преземените обврски, кои треба да ги исполни со многу љубов и волја.
Името е толку тесно поврзано со лицето што не можеме да ја одвоиме нашата личност од него. Затоа, сеќавањето на едниот го потсетува другиот и упатувањето на едниот се прави истовремено и на другиот.
Сè додека го имаме старото име постои интегрално сеќавање на стариот човек, напротив кога го слушаме новото име постои сеќавање на новиот човек.
Преовладува името да се смени, заради моралната моќ што ја има.
Но, промената ја губи својата моќ, кога нашата волја е неактивна да ги исполниме и примениме ветувањата, кои новото име ги потсетува на монасите.
Тоа не се случува, бидејќи стариот човек живее во нив и тие го сакаат повеќе од новиот, поради што се рамнодушни на постојаните потсетници што им се прават кога ги нарекуваат со новото име. Оваа рамнодушност кон обврските, која името ги потсетува на монасите, сведочи за постоењето на уште едно зло, непокорот на гласот на совеста. Зашто при секое неуспех на должноста на новиот живот, кој секогаш потсетува на новото име, совеста се бунтува и протестира, но не се слуша, бидејќи преовладува стариот човек, кој ги презира тврдењата на новиот човек, кои се изразени со гласот на совеста.
Овој презир достигнува до тој степен што не го одобрува гласот на совеста, што го тврди глупаво и апсурдно и на крајот му наметнува молчење. Оваа состојба е слична на излевањето на свеста.
А монахот кој го презира гласот за исполнување на обврските, го претрпе она што го трпат оние што имаат чиста совест и тешко него. Тој ќе биде осуден, затоа што не живеел според Бога, а своето его и сопственото знаење го ставил над знаењето на Светите Отци и затоа што не направил добра жртва.
Браќата Каин и Авел му принесоа жртви на Бога, но Каин не принесе добра жртва и беше отфрлен од Бога. Озија му принесе темјан на Бога со златна кадилница, но беше критикуван затоа што не принесе добра жртва.

И Саул му принесуваше жртви на Бога, но тој и неговиот дом беа критикувани и отфрлени, зашто не принесе добра жртва. И Евреите принесувале жртви, но Бог не ги одобрувал и рекол „душата ми ги мрази“ за да не е доволно некој да му угоди на Бога само да принесува жртви, дарови и молитви, туку да принесе добра жртва, односно да биде свесен за својата несовршеност и недостојност.
Но, за да се има таква свест потребно е совршено самооткажување и потчинување на Божјите заповеди, и смирение и непрестајна духовна работа.
Значи, ако само така му принесуваме достојни жртви на Бога, а првата и најголемата жртва Му го принесуваме своето срце, како нашата жртва и принос ќе му бидат добредојдени на Бога, кога не сме достојни да принесуваме угодна жртва, ниту пак принесените како жртва се достојни за Бога? Затоа, да не се одмораме во нашите молитви и принесувања, освен ако најпрво не се погрижиме многу да станеме достојни верници и нашите жртви да бидат прифатливи за Бога. Затоа се во голема заблуда оние што мислат дека секое Богослужение и жртви му се угодни на Бога.
Обожувањето угодно и жртвата прифатлива за Бога е „дух скрушен и скрушено срце“, а не горд и арогантен дух и бездушно и нестрасно срце.
Значи ова е она што го бара промената на името на прво место.
А според втората причина, тој бара обврска да има модел на доблест и совршенство во животот и состојбата на Светителот чие име го носиме, и во текот на животот да се трудиме да станеме совршени следејќи го неговиот пример.
Примерот за доблест на Светителот многу го зајакнува монахот. Од ова тој е научен да се понизува дури и ако потекнува од кралско семејство; учи да трпи дури и ако страдањата се неподносливи; учи да ги сака дури и оние што го мразат; учи да ги почитува дури и оние што го навредуваат; учи да живее за своите браќа и да умира за Божјиот закон и неговите Божествени заповеди; учи да го сака тажното место и повторно да се враќа. А што не учи? Да набројам еден по еден што учиме од примерот на Светите, нема да имам доволно време ни хартија да ги набројам.

Свети Нектариј Егински