Потресна приказна за црн разбојник, кој се покајал...

 

Потресна приказна за црн разбојник, кој се покајал

 Еднаш одамна имаше еден црн разбојник.  Тој беше висок човек со застрашувачко присуство.  Ограби делови од Панефос (Египет) и беше толку страшен што кога викаше умиравте од страв.

 Но, една ноќ сонувал страшен сон...

 Беше, вели, огромна рамнина и стоеше на средина.  За миг го тргна погледот и здогледа огнена река, која течеше со голем шум, а во текот на својот тек ги изеде дури и земјата и камењата.

 Направи неколку чекори поблиску за да види.  Но, штом се доближи, избувнаа четири пламени, го фатија за коса и го влечеа да го фрлат во запалената река, да го проголтаат.

 Тогаш му се чинеше дека додека го влечеа, духот му рече:

 Да се покаеше и да се замонашеше, немаше да те проголтаме овде.

 Се разбуди преплашен.

 Тој беше совладан од вртоглавица и ужас од страшната глетка.  Што значи тоа?...се запраша тој.  И бидејќи не можел да даде објаснување, решил да отиде кај еден монах  и да го праша која е огнената река за која сонувал.

 Паретис веднаш го фрлил своето оружје и тргнал по патот што водел до Панефос.  Прошета малку и по некое време, гледајќи наназад, ја здогледа ќелија.  Тој отиде и тропна на вратата.

 Еден старец веднаш му се отвори.

 - Добредојде, Левенти!  Како се најдовте во оваа неволја?  Дали огнената река и четирите пламени што ве зафатија ве фрлија во неа?  Колку е страшна, чедо мое, заканата од таа река!  Дали сакате да избегате од неговиот ужас?

 Покајте се за вашите злосторства и станете монах.  Тогаш ќе се спасиш.

 Разбојникот со чудење ги слушаше зборовите на подвижникот.  Веднаш падна пред неговите нозе:

  Помилуј ме, преподобен оче, црн сум во душа и тело, молеше, помилуј ме бедникот и направи ми што ти заповеда Господ.

 Сè уште го молеше со солзи, додека тој свет старец не го замонаши.  И откако го научи на сите должности на осаменичкиот живот, ја остави ќелијата и се повлече подлабоко во пустината, за да живее меѓу ѕверовите...

 Така, тој црнец, со многу молитва, достигнал толкава мерка на доблест што кога се молел, целото тело му изгледало како вжештен огнен столб.  Илјадници, безброј демони беа фрлени врз него, но тој ги презираше сите.  Неговата молитва ги изгоре и целосно ги уништи.

 Мудроста Божја го преплави неговиот ум.  Пишувал книги и испраќал писма до скитските татковци и многу други.

 На сите им користеше учејќи ги на неизвалканата вистина Христова.  И кога  умре овој црнец, од неговите Свети мошти се добиваше многу миро, кое, како што тврдат сите од тие краишта, ги лекува опседнатите и сите болни.

Еромонах Петрос