Пред иконите, во аголот на својата соба, жената стоеше во тишина...

 

Пред иконите, во аголот на својата соба, жената стоеше во тишина

 Чувствуваше дека е сама, а во исто време дека не е.  Бог беше таму, како и секогаш, чекајќи да му се зборува. 

 Господи мој, знам дека ме соочуваш со смрт за да ме потсетиш дека сум тука дека живеам.  Но, како можам да живеам кога ја гледам целата човечка беда?

 Како да бидам достојна за живот кога сè ме растажува и кога стравот од смртта постојано ме гуши?

 Која е мојата вера, Господи, ако кога мислам на загубите заборавам дека Ти ја победи смртта?  Ти ми даде живот за да можам со него да ја победам смртта, но јас... толку сум слаба.

 Господи, се сомневам во тоа.  Како Тома, јас се сомневам во Твоето Воскресение.

 Но, за мене, Господи, само прстот не е доволен.

 Приоѓам кон Чашата, Те земам жив со смртни усни и пак се сомневам.  Повторно грешам.

 Многу грешам кон Тебе.

 Се срамам од моите гревови и толку ми е тешко да одам на исповед.

 И кога ги признавам моите гревови, многу од нив постојано повторувам.

 А Ти, Ти таму си, чекаш да се исправам.

 Се каам, Господи.  Се каам за се.

 За децата што ги чував, заборавајќи дека се само деца.

 Заборавив дека треба да живеат, да сакаат, да се чувствуваат поддржани.

 Наместо тоа, јас често ги осудував со тешко срце, не мислејќи дека ми се доверени во Твоја грижа.

 И јас се каам за мојот сопруг.

 За сите моменти кога мислев дека не дава доволно, кога од него барав постојан доказ за љубов, а тој покажа дека ме сака на илјада начини.

 Господи, знам дека не им даваш деца или други благослови на неискрените.

 А јас во моето слепило заборавив дека се што имам е дар од Тебе и дека сум благословен.

 И сега, додека го кажувам ова пред Тебе, ја чувствувам тежината на мојата недостојност.

 Мојот Крст, Господи, е толку тежок, но не поради Тебе, туку поради мене.

 Поради мојот грев, мојата слабост, мојата недоверба во Тебе.

 Помогни ми, Господи, да не заборавам дека секоја моја недела е празнување на Воскресението, но дека пред тоа морам да го прифатам мојот Крст.

 Морам да издржам, морам да издржам.

 Ако заборавам и те оставам на Велики Петок, како да се надевам на радоста на неделата?

 Вечерва, Господи, не сакам да барам ништо.  Само сакам да ти се извинам.  За се.

 За децата, за мажот, за секое сомневање, за секој грев, за секоја заборавена молитва.

 Ти благодарам за се што ми даде.

 И само сакам да Ти кажам дека Те сакам.

 Повеќе отколку што зборовите можат да изразат.  Прости ми, Господи.

 Помогни ми да се поправам и да бидам достојна за Твојата љубов.

Тишината ја исполни просторијата.  Жената остана клекната, но почувствува олеснување.  Таа знаеше дека Бог слушнал.

 Таа знаеше дека Неговата љубов е безусловна и дека, и покрај се, е прифатена.  На окото и стоеше солза, но срцето ѝ беше потопло од било кога.