Молитвата е патување кое започнува со темнина и завршува со светлина...

 

Молитвата е патување кое започнува со темнина и завршува со светлина. 

 Тоа не е момент на утеха, туку момент на предавање.  Кога се молиме во темнина, во чувство на одвоеност од Бога, го нудиме најдлабокиот дар - нашата ранливост. 

 Во таа тишина и во таа смисла на напуштање се појавува Бог.  Не за да ги задоволи нашите непосредни желби, туку да нè преобликува, да нè отвори за Неговата благодат и да нè направи подготвени да ја прифатиме Неговата волја.

 Молитвата не е момент кога бегате од страдањето, туку кога го прифаќате страдањето.  Кога стоиме пред Бога, не со барања или очекувања, туку со посветеност и понизност, конечно стануваме садови кои можат да ја примат Неговата љубов. 

 Чувството дека Бог не нè слуша не е Неговото отсуство, туку наше отуѓување кое бара исцелување.  Тоа исцелување започнува со прифаќање на вашата состојба - нашата слабост, грешност и чувство на одвоеност.

 Простувањето како молитва на дело:

 Како што Бог ни простува, така и ние сме повикани да им простуваме на другите.  Простувањето е уште една форма на молитва, молитва на дело.  Кога простуваме, покажуваме дека сме ја разбрале длабочината на Божјата љубов и милост.  Го откриваме Неговото присуство во нас и во другите.  Простувањето не е само чин на зборови, туку дело на срцето - откажување од правото на одмазда и прифаќање на другиот како икона Божја, без оглед на неговите маани.

 Како да се насочите во молитва и простување:

 1. Почеток со благодарност: секоја молитва започнете ја со благодарност, дури и во најтемните моменти.  Благодарноста ја отвора вратата на срцето кон Божјото присуство.

 2. Признание за слабост: Не бегајте од чувствата на недостојност.  Бог не го бара совршеното, туку оние кои се подготвени да се отворат за Неговата благодат.

 3. Континуитет: Дури и кога се чувствувате празно, продолжете да се молите.  Верата често е одлука, а не чувство.

 4. Размислување за Христос: Кога ви е тешко, запомнете дека Христос се молел и во Гетсиманската градина, чувствувајќи го товарот на човештвото.  Тој ги разбира вашите маки и ги прифаќа.

 5. Практикување на простување: Молете се за сила да простите, дури и кога не се чувствувате подготвени.  Зборовите на молитвата со текот на времето ќе го преобликуваат вашето срце.

 6. Тишина пред Бога: Понекогаш не се потребни зборови.  Само тишината пред Него може да донесе мир кој го надминува секое разбирање.

 Најважно е да разбереме дека во секој момент, дури и во најмрачните, Бог веќе работи.  Темнината што нè опкружува е само платното на кое најсилно свети Неговата светлина.  Сè што бара е твоето срце, предадено, отворено и подготвено. 

 Како што рекол Свети Јован Златоуст: Не е важно колку зборуваш, туку колку горливо го бараш Бога.