Бог чука на вратата на нашето срце
Бог чука на вратата на нашето срце
Минуваат денови, недели, месеци, години. Помина и годинешниот Велигден и верувам дека сè уште не успеавме да ја разбереме, да ја сфатиме смислата, да навлеземе во суштината на животот.
Удавени во секојдневието, во постојаното, исцрпувачко трчање, заробени во какво било лошо знаење што го имаме, во филозофијата на забавата, затворени во нашиот микрокосмос, во лесно сварлива филозофија, во психологија која не лечи, туку наместо тоа го гали нашето его, заведени од атеистичките текови на времето, не сме во состојба ни да се посомневаме во вечното, да го почувствуваме она што не се гледа, што е во спротивност со сувата логика, но на крајот е единственото вистинско нешто.
Вратите на нашите срца одамна се зарѓосани, заклучени . Светлината дојде, се рашири во светот, но светот не ја прифати, претпочитајќи ја темнината затоа што нејзините дела се зли, не се вклопуваат, немаат место во светлината на вистината, тие се контролирани, не стојат миг пред сонцето на правдата.
„Ете, стојам на вратата и чукам“ (Откровение 3:20) го потврдува победникот на смртта, ѓаволот, нашиот грев, Богочовекот Христос. Стојам овде на вратата на срцето на секој човек и тропам суптилно на илјада начини, со пораки, со луѓе што ти ги испраќам на твојот пат. Со духовен говор, со огромна божествена служба, со тешко искушение, со неизлечива болест, болна разделба, неочекувана разделба. Со добар пријател или колега кој вкусил капка божествена светлина. Со смирен свештеник кој се моли за тебе дење и ноќе и под неговиот епитрахил можете да ги избришете сите ваши погрешни правописи, да ги оставите сите товари на вашата душа и да летате лесно во вечните, ангелски, божествени светови.
Бог секој ден тропа на вратата на нашето срце. Со денови, месеци, години, цел живот. До последниот здив. И штета и неправедно што времето на нашиот живот ни поминува залудно. Без мир, без вера, без Бог, без вечна перспектива. Ајде да станеме, да го направиме одлучувачкиот чекор. Да му ја отвориме душата на Христос, да го исполниме целото наше постоење со светлина.
Нема повеќе изговори. Порано или подоцна, кога ќе се сретнеме со Него, нема да има изговори. Господ тогаш ќе ни каже: „ Чедо мое, цел живот, ти праќам знаци луѓе, постојано тропам на вратата на твоето срце...
Што направи чедо мое? Дали ме сакаше , посакуваше или ме игнорираше и ме оттурна? "
Да се потсетиме на ова и конечно да се разбудиме. Ти брате мој и ти самиот страдаш... Бог не повикува на средба во заедница со Него. Кој е нашиот одговор? Дали Го сакаме, Го посакуваме, Го бараме?
Христос Воскресе!
Ова време е многу тешко. Секој човек кога тогаш ќе те изневери, ќе те предаде, ќе те отфрли, а безмалку секој те цени и според тоа колку има корист од тебе. Потоа кога ќе ја нема истата таа корист ќе те отфрли, одмине, напушти. Кажете ми како современиот човек, особено млад човек да пронајде разбирање за ова?! Како современиот човек да сфати дека треба да се научи да живее во ова инфицирано општество, преполно со аномалии. Понекогаш имам разбирање за ладните луѓе, сите оние кои неретко биле отворени, искрени и добри а на крајот од сите злоупотребени. Простете за подолгиот осврт, но ова е реалноста...
ReplyDeleteКога Исус влезе во Ерусалим народот викаше : ,,Осана! Благословен е Оној Кој доаѓа во Името Господово,, дел од тие луѓе викаа и : ,,Распни Го,, кога беше пред пилат. Но Тој не осуди никој туку рече : ,,Оче ,прости им незнаат што прават,, , така современиот човек исто така треба да каже , да се помоли за тие луѓе за да Бог им го отвори срцето да видат што прават и да се покајат за тоа. Не се сеќавам кој свет старец кажал : „секогаш молете се и палете свеќа за тие луѓе што ве повредиле , навредиле, искористиле„. Нас е да го пуштиме да влезе Христос во нашите срца бидејќи како што погоре е напишано во текстот :
DeleteГоспод тогаш ќе ни каже: „ Чедо мое, цел живот, ти праќам знаци луѓе, постојано тропам на вратата на твоето срце...
Што направи чедо мое? Дали ме сакаше , посакуваше или ме игнорираше и ме оттурна? "
Да се потсетиме на ова и конечно да се разбудиме. Ти брате мој и ти самиот страдаш... Бог не повикува на средба во заедница со Него. Кој е нашиот одговор? Дали Го сакаме, Го посакуваме, Го бараме?