Чудно е...

   Чудно е...

Чудно е што банкнотата од 100 денари ни изгледа толку голема кога ја оставаме во црква, а толку мала кога ја оставаме на пазар.

Чудно е што еден час поминат во читање молитви и сеќавање на Бог ни изгледа толку долг, а еден час поминат во гледање телевизија изгледа толку краток.

Чудно е што кога читаме молитва, едвај ги собираме мислите, додека во разговор со пријател не ни е тешко.

Чудно е што толку се возбудуваме кога се свикува дополнително време на фудбалски натпревар, но се жалиме кога проповедта трае подолго од вообичаеното.

Чудно е што ни е толку тешко да се присилиме да прочитаме барем едно поглавје од Библијата, но толку лесно читаме сто страници од нашиот омилен роман.

Чудно е што во концертна сала луѓето имаат тенденција да бидат во првите редови, но во црквата се во последните редови.

Чудно е што ни е толку тешко да научиме една молитва, а толку лесно се сеќаваме и прераскажуваме гласини.

Чудно е што толку лесно веруваме во она што е напишано во весниците, и ни е толку тешко целосно да веруваме во она што е напишано во Божјото Слово.

Чудно е што секој од нас сака да влезе во Рајот и не сака да се мачи себеси со напорите да го добие.

Чудно е што речиси секој од нас е и судија и адвокат во исто време: кога се во прашање туѓите гревови, вие сте судија, а кога станува збор за сопствените гревови, вие сте адвокат.

Чудно е што, откако ги прочитавме овие редови, речиси секој од нас ќе ги смета за релевантни за другите, а не за себе.

Чудно е...