Големо зло е да се суди само според она што го гледаме...

 

Големо зло е да се суди само според она што го гледаме

 Свештеникот штотуку го заврши состанокот со црковниот одбор.  Веќе беше вечер.  Дождот направи улиците да блескаат на месечината.

 Влезе во автомобилот и замина дома.  Беше многу уморен.  Физички, но и психички.  Цел ден ги слушаше проблемите на светот обидувајќи се да ги води, обидувајќи се да не биде навреден од она што го слушна додека нудеше прошка и надеж.

 Кога бил речиси дома, наеднаш притиснал на сопирачките пред сендвичара.  Се симна и со два-три брзи чекори влезе во сендвичарата.  Дождот се засилуваше.  Неговите кратковидни очила се замаглија.  Ги извади и ги избриша со кошулата.

 Во сендвичарата немаше други муштерии.  Две девојки зад касата и едно младо момче кое најверојатно носело нарачки по домовите.

 Би сакал два сендвичи со плескавици и две гира... рекол свештеникот.  Двете девојки се погледнаа во очи подготвени да се пошегуваат.  Свештеникот отиде до фрижидерот за безалкохолни пијалоци и зеде два.  Ги ставил до касата. Тоа што го бараше беше готово.

 Што должам те молам... ѝ се обрати на девојката која досадно ги вртеше клучевите од касата.  Но наместо цената на нарачката, свештеникот доби прашање...

 Отец, знаеш ли кој ден е денес?  Дали заборави?

 Свештеникот се збуни... Кој ден е...?

 Петок е, оче... нели е пост?  Претпоставувам дека треба да ни дадете добар пример и да не јадете месо на ваков ден...“.

 Свештеникот ја спушти главата.  Од паричникот ја извадил сумата што ја видел напишана на касата.

 Задржи го кусурот... Би сакал да се молиш за мене, јас сум грешник полн со страст..., рече тој и излезе од продавницата.

 Девојката забележала дека свештеникот, излегувајќи од нивната продавница, не отишол до неговиот автомобил, била задоволна од тоа што го кажал и таа излезе по него... Но каде ќе...?  рече таа гледајќи во другата девојка која беше збунета од целата сцена.

 Свештеникот отишол во спротивна насока од неговата куќа.  Со брз чекор за неколку секунди се најде на местото што го сакаше.  Корпа за отпадоци.  Дождот почна да станува посилен.

 Брате, можам да те држам зафатен уште малку... – биле зборовите на свештеникот до  човекот кој претураше по ѓубрето.  Човекот ги испуштил торбите што ги имал во рака.  Тргна кон свештеникот.  Тој застана токму пред него.  Нивните очи споделуваа ист дожд, ист ветер, ист студ... Свештеникот не рече ништо друго. Ги  подаваше кеси со сендвичи и газираниот пијалок.

 Човекот остана зачуден.  Веројатно не мислеше дека ова му се случува.  Малото дете, веројатно неговиот син, кој стоеше до него, ги подаде малите и слаби раце, ги зеде кесите и почна да ги гледа.  Свештеникот, климајќи снисходливо, се сврте и замина.  Кога стигнал до својот автомобил, кој го оставил пред сендвичарата, го чекало изненадување.  Излезе девојката што му ја даде забелешката да види каде отиде...која виде се.

 Отец... извини....  Но, тој немаше време да заврши.  Свештеникот и ги фатил рацете и прекинувајќи ја и рекол: Не биди тажна... молете се за мене, добра ноќ.  Очите на  девојката се насолзија... две-три солзи и се тркалаа по образите додека го гледаше автомобилот на свештеникот како исчезнува во дождливата ноќ.

 Еден човек и неговото мало дете сега одеа по спротивниот тротоар, се смееја и јадеа од тоа што им даде Свештеникот.  Девојката влезе во продавницата.

 Дали си добро;  ја праша колегата.

 Големо зло е брзо и лесно да се суди само според она што го гледаме..., рече таа со растреперен глас.