Рајот, дете мое, мириса многу подобро...

 

Свети Пајсиј за неговиот духовен отец Свети Тихон Рус!  „Рајот, дете мое, мириса многу подобро“

 Бидејќи ОтецТихон беше неподвижен на креветот, бидејќи ги предаде своите малку физички сили и не можеше да стане да оди во црквата на Светиот Крст, каде служеше цела година,ме замоли да му го донесам Крстот од Светиот Олтар за утеха.

 Кога го виде Крстот, очите му светнаа и, откако го прегрна со стравопочит, цврсто го држеше во раката со сета сила што му остана.  Заврзав и гранче босилек на Крстот и му реков:

 Дали мириса убаво, старче?

 Тој ми одговори:

 - Рајот, дете мое, мириса многу подобро.  Во еден од неговите последни денови излегов да му донесам вода.  Кога ја отворив вратата и влегов во неговата ќелија, тој ме погледна чудно и ми рече: Дали си ти Свети Сергиј?

 Не, старче, јас сум Пајсиј.

 - Еве, чедо мое,Пресветата Богородица, Свети Сергиј и Свети Серафим беа тука.  Каде отидоа;  Сфатив дека нешто се случува и го прашав:

 Што ти кажа Дева Марија?

 - Дека ќе помине после празникот и потоа ќе ме одведе.

  Беше попладне, во пресрет на Рождеството Богородица, 1968 година и по три дена, септември, се упокои во Господа.

 На претпоследниот ден, Старецот ми рече:

 - Утре ќе умрам и сакам да не спиеш, за да те благословам.

 Ми беше жал за него таа вечер, кога се умори, бидејќи три часа по ред ги држеше рацете на мојата глава, ме благословуваше и ме гушкаше за последен пат.

 За да изрази благодарност за малку вода што му ја дадов во последните моменти, тој ми рече:

 - Пајсиј мој сладок, ние, чедо мое, ќе имаме љубов со векови, нашата љубов е драгоцена.  Ти ќе кажеш молитва од овде, а јас од рајот.

 Верувам дека Господ ќе ме помилува, затоа што шеесет години, чедо бев монах, кажував Господи Исусе Христе, помилуј ме.

 - Сега ќе работам во рајот. Ќе кажеш молитва од тука, а јас ќе доаѓам секоја година да те видам.

 Точно е дека тие последни десет дена, кога останав со него, беа најголемиот благослов од Бога за мене, бидејќи тој ми помогна повеќе од било кој друг пат, бидејќи ми беше дадена можност да живеам со него малку поблиску и да го знам него подобро.

 - Поминаа цели три години без тој да ми се појави, а тоа ме натера да размислувам: „можеби згрешив?“ После три години тој првпат дојде да ме посети.  Ако Старецот мислеше дека „...секоја година“ ќе започне по три години, тоа ме теши, бидејќи јас не бев причината за оваа работа.

 Така, првиот пат беше на 10 септември 1971 година, навечер, после полноќ.  Додека ја кажував мојата молитва, наеднаш го гледам Старецот како влегува во ќелијата!

 Скокнав и го фатив за нозете и со почит ги бакнав.  Но, не разбрав како ми се лизна од раце и додека заминуваше видов како влегува во Храмот и исчезнува.  Секако дека се губи во тој момент, кога се случуваат вакви настани.  Ниту тоа може да се објасни со логика, затоа се нарекуваат чуда.

 Не знам дали тој се претстави на некој друг пред оваа прва посета што ја направи кај мене.  Во мојата ќелија, пак, тој му се јави и на непознат монах (поранешен од Каракалин), отец Андреј: дојде во мојата ќелија за да му послужам нешто што тој сака.  Се разбира, тој не ме познаваше мене, а ни јас не го познавав.

 Така тој чекаше надвор од мојата ќелија, под маслината, затоа што мислеше дека сум отсутен.  Бев во работилницата и не можев да се слушнам бидејќи цртав.  Штом ме виде отец Андреј се изненади и со восхит ми го кажа следниов факт:

 Додека чекав под маслината, очите ми беа затворени, но бев свесен.  Така гледам еден старец како излегува од тие рузмарини и ми вели:

 - Кого чекаш?

 И јас му одговарам:

 - Старецот Пајсиј.

 Старецот ми рече:

 - Еве го, и со прстот покажа во ќелијата.

 - Во тој момент кога покажуваше, те слушнав како пееш, Свети Боже, и излезе надвор.  Тој, отецот на Пајсиј, нема да биде никаков Светец, бидејќи јас го знам така ми рече.

 Тогаш му кажав нешто за Старецот и му кажав дека таму во рузмаринот е неговиот гроб.

 Мислам дека од малкуто што го кажав и од она малку што го напишав за животот на преподобниот старец многу ќе разберат оние што имаат внатрешни искуства...